W związku z tym jestem zdania, że jedynym koniecznym oraz możliwym do zrealizowania w praktyce sposobem ochrony tajemnicy dziennikarskiej jest obecnie powierzenie sądom lub innym niezależnym organom państwa kompetencji do zarządzenia niejawnego pozyskania informacji w konkretnej sprawie, jeśli istnieje prawdopodobieństwo pozyskania treści stanowiących tajemnicę zawodową. Organ wnioskujący o zarządzenie kontroli operacyjnej czy udostępnienie mu danych telekomunikacyjnych powinien mieć przy tym prawny obowiązek wskazania we wniosku, czy wniosek dotyczy (lub nie dotyczy) osoby zobowiązanej w świetle przepisów prawa do zachowania tajemnicy zawodowej. Jeśli wnioskodawca wykaże, że podmiotem, w stosunku do którego prowadzone są działania operacyjne, jest dziennikarz lub z okoliczności sprawy i dotychczasowych ustaleń wynika, że mogą być pozyskane informacje stanowiące tajemnicę dziennikarską, wówczas sąd lub niezależny organ, rozstrzygający o zarządzeniu niejawnej kontroli, powinien jednocześnie rozstrzygać w sprawie uchylenia tajemnicy zawodowej. Dodatkowe wymagania postawione przez Trybunał, a polegające na żądaniu następczej kontroli sądowej zgromadzonych materiałów, podnoszą poprzeczkę w sposób utrudniający ustawodawcy rzetelne wywiązanie się z po-stawionych wymagań.

IV. Podsumowanie

Ustawodawca okazuje się dość niekonsekwentny, jeśli chodzi o nadążanie za zmianami technologicznymi wynikającymi z upowszechnienia Internetu i z nowych sposobów komunikowania się na odległość. O ile wprowadza rozwiązania legislacyjne umożliwiające służbom policyjnym i ochrony państwa wykorzystywanie nowinek technologicznych w walce z zagrożeniami w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego, o tyle nie chroni dostatecznie praw podstawowych, w tym wolności wypowiedzi oraz wolności prasy. Świadczy o tym brak jakiejkolwiek efektywnej ochrony tajemnicy dziennikarskiej w toku czynności operacyjno-rozpoznawczych.