W kontekście rozważań o nierównościach warto ponadto zwrócić uwagę na zmiany dotyczące zasięgu ubóstwa. Z danych Eurostatu płynie wniosek, że w 2007 roku liczba osób spełniających statystyczną definicję ludzi w dotkliwie trudnej sytuacji materialnej (ang. severely materially deprived people) wynosiła w Polsce ponad 8,4 mln, podczas gdy w 2013 roku było to niespełna 4,5 mln.

Ten obraz sytuacji uzupełnijmy jeszcze o dwa spostrzeżenia, o których szerzej pisałem już wcześniej. Po pierwsze, w 2013 roku polski PKB był realnie o ok. jedną piątą wyższy niż w roku 2007, co jest wynikiem rekordowym w skali całej UE. Po drugie, w latach 2007-13 średnia płaca wzrosła w Polsce nominalnie o blisko tysiąc złotych, czyli o ponad jedną trzecią (w ujęciu realnym, czyli z uwzględnieniem inflacji, średnia płaca wzrosła o ok. 15 proc.).

Dbajmy o spójność

Niezależnie od tego, jakie są dokładnie przyczyny obserwowanej w Polsce tendencji, wątpliwości nie ulega, że mamy do czynienia ze zjawiskiem, które warto wzmocnić lub przynajmniej starać się utrzymać. Spójność społeczna jest w naszym kraju kluczowa z punktu widzenia długofalowej stabilności państwa, wzmocnienia demokracji i dalszego rozwoju gospodarczego. To kwestia, która ma wymiar strategiczny, ale jednocześnie dotyka tak istotnych i wrażliwych społecznie tematów jak struktura opodatkowania. Stąd też powinna stać się przedmiotem szerszej debaty publicznej.

Oczywiście pod względem dobrobytu wciąż daleko nam do takich państw jak Niemcy czy Szwecja. Pamiętajmy, że Polska nadal pozostaje krajem „na dorobku”. Od 25 lat nadrabiamy zaległości w stosunku do Zachodu, które gromadziły się przez około 500 lat, tj. odkąd w I Rzeczpospolitej rozpoczęła się wtórna feudalizacja.