Skutki rozbieżności pomiędzy TSUE i TK

Ze stanowiska TK wynika, że jeżeli w sprawie przed sądem krajowym ma zastosowanie prawo UE, to zasada pierwszeństwa może wywierać skutki prawne w kontekście wszystkich polskich źródeł prawa, z wyjątkiem przepisów Konstytucji RP. Jeżeli natomiast mające zastosowanie w sprawie przed sądem krajowym przepisy prawa polskiego dotykają definiowanej przez TK tożsamości konstytucyjnej, oddziaływanie prawa UE zostaje całkowicie wyłączone.

Tymczasem wydaje się, że w świetle art. 4 ust. 2 TUE i orzecznictwa TSUE organa krajowe są wprawdzie uprawnione do formułowania zawartości wyjątku odnoszącego się do tożsamości konstytucyjnej, ale nie mająmożliwości jednostronnej oceny, czy i w jaki sposób wyjątek z art. 4 ust. 2 TUE uchyla obowiązki wynikające z prawa UE. Taką kompetencję posiada natomiast TSUE, który na mocy art. 19 TUE czuwa nad właściwą  interpretacją i stosowaniem przepisów prawa unijnego.

Dotychczasowe orzecznictwo TSUE nie daje podstaw do twierdzenia, że art. 4 ust. 2 TUE mógłby stanowić dla sądów krajowych (w tym TK) samodzielną podstawę prawną umożliwiającą ograniczenie zastosowania prawa UE. Taka rozbieżność stanowisk może mieć praktyczne znaczenie. Po pierwsze, pozwala na zbudowanie argumentacji na rzecz ograniczenia zastosowania prawa UE z uwagi na rangę przepisów mających zastosowanie w postępowaniu przed sądem krajowym. Po drugie, daje możliwość argumentacji na rzecz uchylenia przepisów rangi konstytucyjnej z uwagi na niemożność ich pogodzenia z prawem UE.