W minionym roku Trybunał rozpoznał również dwa wnioski Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego - w sprawach dotyczących rodzinnych ogrodów działkowych[7] oraz czasowego wstrzymania wzrostu wynagrodzeń sędziowskich[8]. Ostatnia z tych spraw – co oczywiste – wzbudziła zainteresowanie środowiska sędziowskiego. Trybunał rozpoznając ją stanął przed koniecznością ważenia istotnych wartości konstytucyjnych: z jednej strony – zapewniania sędziom wynagrodzenia odpowiadającego godności ich urzędu, z drugiej natomiast – równowagi i stabilności finansów publicznych. Ważąc wartości i okoliczności sprawy, w tym warunkowaną – także w ramach uregulowań unijnych – konsolidacja fiskalną – kilkuletnie już zamrożenie wynagrodzenia innych grup funkcjonariuszy publicznych, Trybunał orzekł przewidziane przez ustawodawcę jednorazowe zamrożenie płac sędziów było się dopuszczalne. Jednocześnie Trybunał wyraźnie zastrzegł, ustawa zamrażająca wynagrodzenia sędziów może być tolerowana tylko w incydentalnie i po spełnieniu surowych warunków brzegowych. Mając na uwadze treść art. 178 Konstytucji Trybunał sformułował takie warunki, których władza ustawodawcza i wykonawcza nie mogą przekraczać decydując w ustawie budżetowej o wysokości wynagrodzeń sędziów.

Nawiązując w tym miejscu do wątpliwości wyrażonych przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Pana Stanisława Dąbrowskiego, podczas Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Trybunału Konstytucyjnego, chciałbym podkreślić, że Trybunał jest organem władzy sądowniczej strzegącym porządku konstytucyjnego i nie jest jego rolą dokonywanie oceny stanu finansów państwa. Jak jednak wspomniałem, to nie znaczy, że równowaga i stabilność finansów publicznych nie są istotna, jak przekonuje doświadczenie kilku państw unijnych, szczególną wartością konstytucyjną decydująca o poszanowaniu praw podstawowych w perspektywie kilku pokoleń i o pozycji państwa nie tylko w ramach Unii Europejskiej. Rozstrzygając sprawę wynagrodzeń sędziowskich Trybunał musi korzystać z urzędowych informacji i wskaźników o kondycji finansowej państwa. Trybunał wziął zatem pod uwagę nie tylko informację Ministra Finansów, ale także dostępne wskaźniki relacji długu publicznego do PKB, liczone zarówno według metodologii krajowej, jak i unijnej. Nie jest rzeczą Trybunału rozstrzyganie, która z tych metod jest mniej lub bardziej zasadna, jednak na tle rozpatrywanej sprawy nie ulegało wątpliwości, że polski dług publiczny ma tendencję wzrostową, a Polska jest objęta w Unii Europejskiej procedurą kontroli nadmiernego deficytu. Przekonuje o tym także Informacja Prezesa NIK z 10 kwietnia 2013 r. o wynikach kontroli Realizacji zaleceń Rady Unii Europejskiej z dnia 12 lipca 2011 r. w sprawie Krajowego Programu Reform Polski z 2011 r. oraz zaktualizowanego Programu Konwergencji na lata 2011-2014.[9]