Po drugie – obniżenie deficytu budżetu państwa, niezależnie od tego, że wątpliwe, bo wynikające z przejęcia aktywów OFE, nie przekłada się na obniżenie deficytu sektora finansów publicznych, a znaczenie ekonomiczne ma tylko deficyt całego sektora. Deficyt sektora, jak podano w uzasadnieniu projektu ustawy budżetowej, ma wynieść w 2014 r. 62,5 mld zł (co stanowi 3,6% prognozowanego PKB w cenach bieżących). W stosunku do roku bieżącego deficyt sektora ma się obniżyć o 3,1 mld zł (0,5 punktu proc. w relacji do PKB), a więc w stopniu znacznie mniejszym niż deficyt budżetu państwa. W dodatku ma to nastąpić przy dość mało realistycznym założeniu, iż deficyt podsektora samorządowego wyniesie zaledwie 1,5 mld zł (na rok bieżący prognozowano deficyt tego podsektora na 5,0 mld zł). Co więcej, trzeba pamiętać, że jest to deficyt liczony tzw. metodą krajową, dającą niższy wynik niż liczony obowiązującą w Unii Europejskiej metodą opartą na Europejskim Systemie Rachunków Narodowych i Regionalnych ESA 95. W 2012 r. deficyt sektora obliczony metodą krajową stanowił 2,4% PKB, natomiast obliczony metodą opartą na ESA 95 3,9% PKB., a więc różnica wynosiła 1,5 punktu proc. Różnica ta wynika przede wszystkim z nieuwzględnienia w metodzie krajowej wyniku Krajowego Funduszu Drogowego, a także kilku innych mniej ważnych elementów. Podstawą dla oceny wywiązywania się Polski z zobowiązań traktatowych wobec Unii Europejskiej w sprawach finansów publicznych jest deficyt liczony metodą opartą na ESA 95. W maju bieżącego roku władze Unii przedłużyły termin obniżenia przez Polskę deficytu sektora poniżej dopuszczalnego w Unii poziomu 3% PKB do końca 2014 r. W świetle projektu ustawy budżetowej Polska z tego zobowiązania się  nie wywiąże. Wprawdzie w warunkach 2014 r. różnica pomiędzy deficytami liczonymi według obu metod powinna być nieco mniejsza niż w 2012 r., ale deficyt liczony zgodnie z ESA 95 wynosiłby prawdopodobnie 4,8 – 4,9% PKB, a gdyby nie nastąpiło przejęcie aktywów OFE wzrósłby do co najmniej 5,5% PKB.