Przeobrażenia rozwiązań w zakresie skargi konstytucyjnej w Niemczech i Hisz­panii, wymuszone niewątpliwie znacznym obciążeniem sądów konstytucyjnych spo­wodowanym nadmiernym wpływem skarg, poszły w kierunku obiektywizacji tej instytucji oraz dekoncentracji pracy Trybunału. Przez obiektywizację rozumiem tu­taj takie przekształcenie postępowania skargowego, by pierwszorzędnego znaczenia nadać funkcji przedmiotowej skargi, często kosztem ochrony subiektywnego intere­su skarżącego. W obu państwach cel ten osiągnięto przez wprowadzenie dodatkowej przesłanki dopuszczalności skargi – tzw. przesłanki obiektywizującej, która umożliwia Trybunałowi Konstytucyjnemu selekcjonowanie spraw i koncentrowanie się na „rze­czywistych problemach konstytucyjnoprawnych”. Obok obowiązku wykazania naru­szenia konstytucyjnych praw skarżącego, musi on również przekonać Trybunał, że jego sprawa ma szczególne znaczenie z punktu widzenia obiektywnej ochrony Kon­stytucji. Z kolei dekoncentracja służyć ma usprawnieniu pracy Trybunału przez zmia­nę struktury jego działania polegającą na odciążeniu organów orzekających o najlicz­niejszych składach osobowych i zwiększeniu kompetencji organów mniej liczebnych. Wydaje się, że oba kierunki zmian są nieuniknionym etapem na drodze rozwoju skargi konstytucyjnej określanej jako tzw. model szeroki. Z tego powodu, chcąc poszerzać zakres przedmiotowy polskiej skargi przez umożliwienie zaskarżania orzeczeń sądo­wych, trzeba jednocześnie mieć na względzie konieczność wprowadzenia na poziomie regulacji prawnej dodatkowej przesłanki obiektywizującej skargi, która nie będzie jed­nak całkowicie pozbawiona elementu subiektywnego.

Przykładowo, w Niemczech zdecydowano się na wprowadzenie przesłanki po­legającej na wykazaniu, że skarga konstytucyjna posiada „zasadnicze prawnokonstytucyjne znaczenie”. Powyższa przesłanka jest interpretowana w ten sposób, że dopuszczalność skargi zależy od tego, czy wynika z niej konieczność rozwiązania pro­blemu prawnokonstytucyjnego. Inaczej mówiąc, skargę ocenia się biorąc pod uwagę to, czy przez jej rozstrzygnięcie zostanie wyjaśnione zagadnienie istotne z konstytu­cyjnego punktu widzenia, wymagające konfrontacji z Ustawą Zasadniczą, przy czym do tej pory nierozwiązane w orzecznictwie lub wymagające ponownego rozwiązania na skutek zmiany sytuacji prawnej. Dodatkowo, wyjaśnienie problemu podniesionego w skardze ma wykraczać poza indywidualny przypadek skarżącego. Na podstawie orzecznictwa odmawiającego przyjęcia skargi do rozpoznania można sformułować kilka wniosków na temat interpretacji omawianej przesłanki: