Po pierwsze zatem, musi chodzić o problem prawny, a nie wyjaśnienie spornych stanów faktycznych.
Po drugie, problem dotyczyć ma sfery prawa konstytucyjnego – jeżeli pozostaje poza za­kresem prawa konstytucyjnego, właściwe jest sądownictwo powszechne.
Po trzecie, problem powinien być aktualny i służyć rozwojowi konstytucji lub mieć preceden­sowy charakter dla wykładni praw podstawowych.
Po czwarte, problem nie został do tej pory wyjaśniony w orzecznictwie ETPC, a dotyczy jednego z konstytucyjnych praw jednostki, które mają swój bezpośredni odpowiednik w przepisach Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

Obok „obiektywnej” przesłanki wymagającej wykazania, że skarga posiada za­sadnicze znaczenie konstytucyjnoprawne, zdecydowano się wprowadzić przesłankę o charakterze subiektywnym. Pozwala ona Trybunałowi interweniować w sytuacjach szczególnie drastycznych naruszeń praw jednostki, choćby nie miało to przynieść „istotniejszych efektów dla rozwoju prawa konstytucyjnego i jego wykładni”. Prze­słanka ta wynika z art. § 93a ust. 2 pkt b ustawy o FTK, który stanowi, że skarga może zostać przyjęta w razie, gdyby jej nierozpoznanie spowodowało „szczególnie niekorzystne skutki dla skarżącego”. Za M. Derlatką można wskazać, że FTK przyj­muje skargę konstytucyjną, jeżeli wynika z niej, że naruszenie praw podstawowych ma szczególną wagę, co należy interpretować jako „generalne zignorowanie praw podstawowych lub takie działanie władzy publicznej, które całkowicie uniemożli­wia jednostce korzystanie z przysługujących jej praw” albo gdy dotyka skarżącego w szczególnie uciążliwy sposób – skarżący powinien wykazać, że naruszenie praw podstawowych ma charakter egzystencjonalny, a więc dotyczy istotnej dla niego sfery życiowej. Jako przykładowe sprawy odnoszące się do tej drugiej sytuacji można wskazać te, które dotyczą orzeczeń wydawanych w wyniku postępowania karnego, spraw azylowych oraz dotyczących najmu.