Z kolei hiszpańska ustawa organiczna o Trybunale Konstytucyjnym (UOTK) za­wiera szczegółową regulację dotyczącą możliwych rozstrzygnięć w sprawach skargi konstytucyjnej. Wyrok uwzględniający żądanie skargi może zawierać jedno lub więcej postanowień określonych w art. 55 ust. 1 pkt a-c UOTK. Zgodnie z nim Trybunał Konstytucyjny posiada uprawnienie do unieważnienia decyzji, aktu, rozstrzygnięcia, które uniemożliwiają pełne wykonywanie praw lub wolności podlegających ochronie i ewentualnie do rozstrzygnięcia o dalszych konsekwencjach swojego postanowienia. Trybunał może również w sentencji „uznać prawo lub wolność publiczną, zgodnie z ich konstytucyjnie zadeklarowaną treścią” oraz „przywrócić skarżącemu pełnię jego prawa lub wolności wraz z zastosowaniem odpowiednich środków w celu ich zagwarantowania”. Mimo, jakby się mogło wydawać, rozbudowanej regulacji wiele kwestii dotyczących skutków orzeczenia w sprawie skarg konstytucyjnych, wywołuje wątpliwości. Przykładowo, w piśmiennictwie sporny jest charakter wyroku, w któ­rym Trybunał uznaje dany akt za nieważny, zwłaszcza gdy dotyczy to unieważnienia orzeczenia sądu. Sam Trybunał stoi na stanowisku, że to do niego należy określenie skutków nieważności aktu, co czyni, mając na względzie naprawczą funkcję skargi oraz inne dobra prawnie chronione. Organ ten kieruje się wówczas m.in. zasadami pewności prawa i dobrej wiary w stosunkach prawnych, ekonomii procesowej, trwało­ści decyzji czy ochrony praw osób trzecich. Niejasne jest również ustawowe sformu­łowanie „przywrócenie skarżącemu pełni jego praw”. Przyjmuje się, że Trybunał na tej podstawie może nakładać obowiązki o charakterze pozytywnym i negatywnym. Zdarzało się, że Trybunał orzekał również o wysokości zadośćuczynienia, choć nie wprost, przyjmując, że takie uprawnienie mieści się w pojęciu „przywrócenia prawa” skarżącemu. Trzeba też pamiętać, że w Hiszpanii wyłączona została możliwość bez­pośredniego zaskarżania w drodze skargi konstytucyjnej ustaw i innych aktów norma­tywnych o mocy ustawy pochodzących od organów parlamentarnych. Nie oznacza to jednak, że skarżący pozbawieni zostali ochrony skargowej w tym zakresie. W sytuacji, gdy w skardze podniesiony zostanie zarzut zastosowania ustawy naruszającej prawa podstawowe lub wolności publiczne, rozpoznająca sprawę Izba (lub Sekcja) w razie uznania jego zasadności, zawiesza postępowanie i przekazuje sprawę pełnemu skła­dowi Trybunału, który w odrębnym postępowaniu, wydając nowe orzeczenie, zbada zgodność ustawy z Konstytucją w ramach procedury określanej jako wewnętrzna kon­trola konstytucyjności. Jego skutki będą wówczas identyczne jak w sprawie abstrak­cyjnej kontroli norm.