Gdyby zatem chcieć zrealizować propozycje zmian zgłaszane w piśmiennictwie, postulowany model skargi opierałby się na założeniu większego zindywidualizowania ochrony skargowej, co miałoby się przejawiać w możliwości postawienia zarzutu nie-konstytucyjności nie tylko względem ustawy (innego aktu normatywnego), lecz także przeciwko niekonstytucyjnemu rozstrzygnięciu w sprawie indywidualnej w postaci orzeczenia sądu czy decyzji organu administracji. W tym wypadku możliwe są dwa warianty:

Wariant pierwszy (nazwę go wariantem szerszym) zakładałby zaskarżanie indywidualnego rozstrzygnięcia, niezależnie od zarzutu niekonstytucyjności ustawy (innego aktu normatywnego). Obok procedury skargowej na akt normatywny, istnia­łaby równorzędna procedura skargowa na rozstrzygnięcie indywidualne, być może z odrębną (zaostrzoną) regulacją przesłanek dopuszczalności skargi i zasad jej rozpo­znania.

W wariancie drugim (nazwę go wariantem węższym) Trybunał rozpoznający skargę w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego byłby uprawniony objąć kontrolą także rozstrzygnięcie indywidualne oparte na kon­trolowanej normie. Byłaby to dodatkowa kompetencja Trybunału w ramach jednolitej procedury skargowej, stosowana wyjątkowo w sytuacjach uzasadnionych okoliczno­ściami sprawy. W obu wariantach Trybunał zyskałby możliwość uchylenia indywidu­alnego rozstrzygnięcia i sprecyzowania skutków swojego wyroku. Należałoby również rozważyć, jak daleko może sięgać ingerencja Trybunału w sferę zaistniałych stanów prawnych i faktycznych przy określaniu takich skutków. Kreowanie postulowanego modelu, oprócz konieczności rozważenia propozycji zmian zgłaszanych w polskim piśmiennictwie, nie może się odbyć bez obserwacji aktualnych tendencji i rozwiązań w państwach, w których od wielu lat istnieje skarga na indywidualne rozstrzygnięcie i gdzie instytucja ta ewoluowała. Pomoże to wyciągnąć wnioski co do ostatecznej wersji polskiej skargi na akt stosowania prawa.