Zgodnie z art. 191 ust. 2 Konstytucji, przedmiotem wniosku jednego z podmiotów o ograniczonej legitymacji procesowej może stać się akt normatywny, jeżeli „dotyczy spraw objętych ich zakresem działania”. Analizując ten przepis można zwrócić uwagę na kilka powiązanych ze sobą elementów. Osią tego unormowania jest odwołanie do „zakresu działania” wnioskodawcy, a więc określonej prawem sfery jego przedmiotowej właściwości. W przypadku jednostek samorządu terytorialnego chodzi o determinowaną konstytucyjnie oraz uszczegółowioną na poziomie ustawowym sumę kompetencji przysługujących właściwym organom samorządu, stanowiących niezbędną podstawę i określających granicę podejmowanych przez nie działań (art. 7 Konstytucji). Suma kompetencji wyznacza w ten sposób dopuszczalne ramy prawne aktywności jednostek samorządu terytorialnego, czyli ich zakres działania. Istotny szczegół, na jaki warto zwrócić uwagę, dotyczy tego, o czyj „zakres działania” chodzi w art. 191 ust. 2 Konstytucji. Stosując ten przepis literalnie można odnieść wrażenie, że ma to być zakres działania podmiotu, o którym mowa m.in. w art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji, a więc organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego. Jakkolwiek rolą tego konkretnego podmiotu ma być jedynie pośredniczenie w wykonywaniu zadań przez jednostki samorządu terytorialnego (art. 169 ust. 1 Konstytucji), co pozwala przyjąć, że zakres działania, o którym mowa w analizowanym art. 191 ust. 2 Konstytucji, odnosi się do sumy kompetencji każdej z jednostek, nie zaś wyłącznie kompetencji przysługujących jej organom stanowiącym.