Czy oznacza to, że jednostki samorządu terytorialnego, występujące z wnioskiem na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji, nie mogą legitymować się interesami „własnymi” domagając się ich ochrony ze strony Trybunału Konstytucyjnego? Z pewnością działają właśnie w ten sposób. Jednym z głównych motywów skłaniających tego oraz innych wnioskodawców do zainicjowania postępowania w sprawie hierarchicznej kontroli norm jest dążenie do uzyskania rozstrzygnięcia, które — chociaż nie jest aktem stosowania prawa — ma przynieść wnioskodawcy określone korzyści. Nie można zatem rozpatrywać procedury kontroli konstytucyjności prawa abstrahując całkowicie od oczekiwań wnioskodawców. Jakkolwiek z uwagi na właściwość Trybunału Konstytucyjnego interesem, który musi zawsze determinować postępowanie toczące się przed tym organem, jest uzyskanie stanu hierarchicznej zgodności norm. Osiągnięcie tego celu ma także — z założenia — leżeć w interesie podmiotu inicjującego kontrolę konstytucyjności i skłaniać go do wszczęcia postępowania przed Trybunałem. Mówiąc zatem o interesie prawnym wnioskodawcy, należy go utożsamić z istniejącym po jego stronie oczekiwaniem rozstrzygnięcia określonego sporu konstytucyjnego. Tak rozumiany interes można przypisać również innym adresatom prawa, oczekującym takiego ukształtowania obowiązującego systemu, w którym normy niższego rzędu będą zgodne z normami wyższego rzędu. Spór ujawniający się przed Trybunałem z inicjatywy uprawnionego wnioskodawcy nie może być z tego powodu utożsamiany ze sporem dotyczącym stosunku prawnego dwóch równorzędnych stron procesowych. Jego istotą jest bowiem zagadnienie zgodności kwestionowanej normy prawnej z inną normą, umieszczoną wyżej w hierarchii źródeł prawa.