Sygnalizowane tutaj utożsamienie interesu prawnego inicjatora postępowania z interesem publicznym, wynikającym z rozstrzygnięcia kwestii konstytucyjnej, nie zaprzecza w żadnym razie dążeniom wnioskodawcy, w tym także organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, do uzyskania „korzystnej” dla siebie wypowiedzi orzeczniczej Trybunału. Również ta subiektywnie postrzegana „korzyść” samorządu musi być jednak dostrzeżona w kontekście właściwości sądu konstytucyjnego. Trybunał Konstytucyjny nie może zatem wcielać się w rolę sądów powszechnych i bezpośrednio orzekać o sytuacji prawnej jednostek samorządu terytorialnego. Należy w tym zakresie rozróżnić sferę sądowej ochrony samorządu, mającej zapewniać prawidłowe i samodzielne wykonywanie powierzonych mu zadań (art. 165 ust. 2 Konstytucji), oraz odrębną sferę pośredniej ochrony samorządu, realizowanej w drodze rozstrzygnięć odnoszących się do podstaw prawnych funkcjonowania tego rodzaju podmiotów. Wszczęcie właściwego postępowania, czy to w ramach ochrony sądowej, czy też są-dowo-konstytucyjnej leży w gestii organów samorządu. Jakkolwiek każdy z tych reżimów postępowania realizuje całkowicie wyodrębnione cele, nie można, posługując się instrumentem, jakim jest wniosek w sprawie hierarchicznej kontroli norm, domagać się ochrony prawnej, udzielanej jednostkom samorządu terytorialnego w ramach wymiaru sprawiedliwości. W tym sensie specyfika postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym determinuje sposób, w jaki należy rozumieć prawo do wystąpienia z wnioskiem na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji.