Zaproponowany podział na — mówiąc ogólnie — wnioskodawców o charakterze publicznym i prywatnym pozwala nam dopatrywać się pewnych analogii w sposobie normowania podmiotów zaliczających się do pierwszej grupy. W ten sposób przykład konstytucyjnego ujęcia legitymacji procesowej KRS może stanowić istotny punkt odniesienia dla wykładni przepisów przyznających prawo do inicjowania kontroli konstytucyjności organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego. Posłużenie się tym przykładem prowadzi do wniosku, że przyznanie prawa do inicjowania postępowania w sprawie hierarchicznej kontroli norm jest ściśle powiązane z konstytucyjnie określonym zakresem zadań danego wnioskodawcy. Związek ten należy odczytywać co najmniej w trojaki sposób. Po pierwsze, instrument umożliwiający uruchomienie kontroli konstytucyjności ma służyć realizacji zadania przypisanego danemu podmiotowi. Po drugie, zadanie wyznaczone danemu podmiotowi określa również granice posługiwania się specyficznym instrumentem, jakim jest wniosek do TK. Nie można zatem — w sferze przedmiotowej — korzystać z tego prawa wykraczając poza ramy funkcji przypisanej wnioskodawcy. Pokrywa się to zresztą w pełni z ograniczonym charakterem jego legitymacji procesowej w postępowaniu przed Trybunałem. Po trzecie, zarówno samo zadanie przypisane danemu podmiotowi, jak również instrument służący do jego realizacji zostały wyznaczone przez ustrojodawcę. Określając zatem dopuszczalne granice posłużenia się wnioskiem w sprawie hierarchicznej zgodności norm, należy odwołać się do konstytucyjnie determinowanego zakresu zadań wnioskodawcy.

Zarysowany tutaj kontekst normatywny ma istotne znaczenie w odniesieniu do wniosków organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego (art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji). Przesądza bowiem o tym, że korzystanie z prawa do wystąpienia z wnioskiem przez te podmioty musi być ściśle powiązane z pozycją ustrojową oraz zadaniami samorządu terytorialnego określonymi w pierwszej kolejności w konstytucji, a następnie — w ramach konstytucyjnych — na poziomie ustawowym. Wniosek w sprawie hierarchicznej kontroli norm staje się w tym kontekście szczególnym uprawnieniem, które może być wykorzystywane do realizacji konstytucyjnie determinowanych zadań samorządu. W ten sposób te unormowania, które na gruncie konstytucyjnym wyznaczają status samorządu terytorialnego — jego ustrojową „właściwość” — określają jednocześnie ramy prawne posługiwania się wnioskiem w sprawie hierarchicznej kontroli norm. Ograniczona legitymacja do wystąpienia z takim wnioskiem odpowiada ograniczonej w swej istocie funkcji jednostek samorządu, a przy tym ma służyć realizacji powierzonych im zadań.