W nauce prawa unijnego oraz orzecznictwie TSUE jest bezsporne, że sąd krajowy powinien wydać orzeczenie w tzw. sprawie unijnej, kierując się regułami obowiązującymi w jurysdykcji, do której przynależy ta sprawa, i bez względu na charakter zastrzeżeń, jakie mogłyby ewentualnie zostać sformułowane wobec podstawy prawnej orzeczenia sądu przez Trybunał Konstytucyjny. W związku z tym, jeśli przepisy państwa członkowskiego są sprzeczne z bezpośrednio skutecznymi przepisami prawa unijnego (aczkolwiek to ostatnie zastrzeżenie nie jest przyjmowane powszechnie), sąd krajowy jest zobligowany rozwiązać tę kolizję na korzyść prawa unijnego, zgodnie z zasadą pierwszeństwa. Jego działanie polega wtedy na incydentalnej odmowie zastosowania aktu prawa krajowego ze skutkiem inter partes. Nakaz zapewnienia pierwszeństwa prawa unijnego rozciąga się przy tym na wszystkie akty prawa wewnętrznego, niezależnie od ich pozycji w systemie źródeł prawa, w tym na konstytucję. W bogatym dorobku judykacyjnym TSUE wskazuje się liczne przykłady praktycznego zastosowania zasady pierwszeństwa[24]. W szczególności odnotowuje się, że sąd krajowy nie może uzależniać rozstrzygnięcia sprawy unijnej od uprzedniego przesądzenia hierarchicznej zgodności przepisu przez Trybunał Konstytucyjny. Ergo, nie może zawiesić w tym celu postępowania i oczekiwać na werdykt pochodzący z jurysdykcji sądu konstytucyjnego, nawet jeśli kierowanie pytań prawnych jest w danych warunkach obligatoryjne. Rozstrzygnięcie sprawy przez sąd krajowy nie musi być zatem poprzedzone derogacją ustawy według reguł obowiązujących w prawie wewnętrznym. Krańcowym przejawem tego stanowiska jest konstatacja, nota bene całkowicie spójna ze sposobem rozumienia zasady pierwszeństwa w jej „twardej” wersji reprezentowanej przez TSUE, że nawet w sytuacji, gdy sąd krajowy stwierdzi zgodność ustawy z prawem unijnym i jednocześnie poweźmie uzasadnioną wątpliwość do jej zgodności z konstytucją, powinien zastosować taką ustawę bez inicjowania procedury pytania prawnego do Trybunału[25].