Natomiast gdy chodzi o pewne generalia praktyki, to należy zauważyć, że pod rzą­dami obowiązującej Konstytucji RP wniesiono już do Sejmu 19 projektów ustaw o zmianie konstytucji, przy czym kilkanaście z nich znalazło się w fazie „skierowania do komisji”. Jak wiadomo, zgodnie z art. 39 ust. 1 rS (stosowanego wobec projektów ustaw o zmianie konstytucji na mocy art. 86a rS) pierwsze czytanie na posiedzeniu Sej­mu kończy się skierowaniem projektu do komisji, chyba że Sejm w związku ze zgło­szonym wnioskiem odrzuci projekt w całości. Należy podkreślić, że w dotychczasowej praktyce postępowania z projektami ustaw o zmianie konstytucji tylko jeden projekt (pierwszy pod rządami Konstytucji z 1997 r.) wyjątkowo — i nietypowo — skierowa­ny został po zakończeniu pierwszego czytania do komisji stałej, a ściślej, adresatami były dwie komisje stałe (Komisja Regulaminowa i Spraw Poselskich oraz Komisja Sprawiedliwości i Praw Człowieka). Chodziło wówczas o projekt z 10 listopada 1997 r. (druk nr 72), dotyczący spraw immunitetowych (art. 105 Konstytucji). Można na mar­ginesie zauważyć, że skierowanie to nie mogło objąć wskazania Komisji Ustawodaw­czej, ponieważ nowelizacją regulaminu sejmowego z dnia 28 października 1997 r. Sejm zniósł istniejącą wcześniej Komisję Ustawodawczą. Nie można też pominąć uwagi, że to skierowanie projektu do komisji stałych dokonane zostało „obok” przepisu konsty­tucyjnego (art. 110 ust. 3), dającego możliwość powołania komisji nadzwyczajnej; rów­nież ówczesny art. 20 ust. 1 rS wprost stanowił, że „Sejm może powoływać i odwoły­wać komisje nadzwyczajne; powołując takie komisje, Sejm określa cel, zasady i tryb ich działania”. Dodajmy też, że regulamin Sejmu w ówczesnym brzmieniu nie przewi­dywał osobnych przepisów bardziej kompleksowo regulujących postępowanie z pro­jektami ustaw o zmianie konstytucji, na wzór dzisiejszych art. 86a-86k. Stałą Komisję Ustawodawczą przywrócono zaś dopiero w następnej kadencji Sejmu.