Dopełnieniem tych uprawnień premiera są obowiązki informacyjne szefa ABW, których „beneficjentem” jest przede wszystkim szef rządu. W myśl przepisu art. 7 ust. 3 ustawy o ABW oraz AW, szef Agencji „przedstawia corocznie do dnia 31 stycznia Pre­zesowi Rady Ministrów sprawozdanie z działalności za poprzedni rok kalendarzowy”, które ilustruje aktywność kierowanej przez niego Agencji. Stanowi to dla premiera zna­komitą okazję do oceny działalności ABW, zapewne obejmującej także konfrontację efektów aktywności ABW z wytycznymi i jej rocznym planem działania.

III. OBSADA STANOWISKA SZEFA ABW

Relacje między premierem i szefem ABW należy rozpatrywać z jeszcze jednej perspektywy. Chodzi o kompetencję premiera do obsady stanowiska szefa ABW, co sta­nowi prostą konsekwencję powierzenia prezesowi Rady Ministrów nadzoru nad dzia­łalnością ABW i podporządkowania mu jej szefa. Na gruncie rozwiązań prawnych wyrazem tego jest brzmienie art. 14 ust. 1 ustawy o ABW oraz AW, zgodnie z którym szefa ABW „powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów, po zasięgnięciu opinii Pre­zydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Kolegium oraz Sejmowej Komisji do Spraw Służb Specjalnych”.

Jasno wynika z tego przepisu, że to w gestii premiera leży personalna obsada sta­nowiska szefa ABW. Wprawdzie premier czyni to po zasięgnięciu opinii wymienionych w art. 14 ust. 1 ustawy organów państwowych, lecz ze swej istoty nie jest ona dla premiera wiążąca. W praktyce, rzecz jasna, pewne znaczenie ma stanowisko, jakie w sprawie obsady stanowiska szefa służby specjalnej zajmują Prezydent RP oraz sejmowa Komisja do Spraw Służb Specjalnych. W płaszczyźnie normatywnej nie można jednak mówić o tym, że jest to stanowisko wiążące premiera. Zasięganie opinii nie jest bowiem równoznaczne z obowiązkiem uzyskania zgody danego organu, w tym przypadku zgody na obsadę stanowiska szefa ABW. Z całą pewnością mechanizm, w którym prezydent i Komisja do Spraw Służb Specjalnych wyrażają opinię w spra­wie obsady stanowiska szefa ABW, można zaliczyć do katalogu środków służących urzeczywistnianiu ustrojowej zasady systemu parlamentarno-gabinetowego. [...] To jednak jest bardziej kwestią dobrych obyczajów niż obowiązujących norm prawnych, choć oby­czaje też są elementem stosowania obowiązującego prawa.