Poza tym warto zwrócić uwagę na to, że niezależność szefów służb specjalnych nie może być rozumiana jako sytuacja, w której organy władzy wykonawczej nie mogą wyznaczać zadań czy wydawać wiążących wytycznych bądź poleceń służbom specjalnym. Taka niezależność jest wykluczona z uwagi na konstytucyjne zadania Rady Mi­nistrów, a w szczególności spoczywający na rządzie obowiązek zapewnienia zewnętrz­nego i wewnętrznego bezpieczeństwa państwa, który rząd realizuje m.in. przy pomocy służb specjalnych. W tym, co określa się „niezależnością polityczną szefów służb specjalnych”, chodzi bardziej o określenie jasnych reguł, w ramach których mogą poruszać się członkowie rządu odpowiedzialni za programowanie i kontrolowanie służb specjalnych, niż o zapewnienie jakiejś autonomii szefom tych służb. Tym nie­mniej konstruowanie takich reguł wymaga uwzględnienia słusznego skądinąd postu­latu, aby członkowie Rady Ministrów nie mogli wywierać na szefów służb specjal­nych nacisków politycznych. Inna sprawa, jak w przepisach prawa jasno wyznaczyć granicę między programowaniem służb specjalnych a posługiwaniem się tymi służba­mi w celach politycznych. Jedno jest pewne, rozwiązania ustawowe przyjmowane w tym zakresie powinny uniemożliwiać usuwanie ze stanowiska szefa służby specjal­nej w sytuacji, w której działalność kierowanej przez niego służby nie spełnia oczeki­wań wynikających z doraźnych celów koalicji lub partii rządzącej.