Autorzy ci, analizując relacje między wyborami do Parlamentu Europejskiego a wyborami krajowymi, zwrócili uwagę na fakt, iż „wybory europejskie” są w istocie rzeczy wyborami krajowymi odbywającymi się jednocześnie w państwach członkowskich, zdeterminowanymi układem politycznym funkcjonującym w każdym z państw, wpasowanymi z cykl wyborczy każdego z nich, a wyznaczany wyborami do parlamentów krajowych. Konsekwencją tego stanu rzeczy jest to, że przedmiotem alternatywy programowej w wyborach europejskich stają się nie sprawy związane z UE, a sprawy krajowe. Z kolei wybory europejskie nie wpływają na to, co dzieje się w polityce wewnętrznej danego państwa członkowskiego, lecz są elementem wewnętrznej gry politycznej, służąc wyrażeniu protestu przeciwko partiom rządzącym. Karlheinz Reif oraz Hermann Schmitt, analizując wybory europejskie z 1979 r., zauważyli, że przynosi to relatywny sukces partiom mniej liczącym się w układzie sił politycznych danego państwa i skupiającym się w tych wyborach na kontestowaniu działalności partii rządzących.

Spostrzeżenia te, dokonane ponad 30 lat temu, zostały potwierdzone przez Karlheinza Reifa, a także przez kolejnych badaczy zajmujących się problematyką prawnych oraz politologicznych aspektów wyborów do Parlamentu Europejskiego. Jest to bo-

wiem najprostszy sposób na przyciągnięcie potencjalnych wyborców do urn. Zamiast próbować zainteresować wyborców sprawami europejskimi i na tej płaszczyźnie szukać poparcia politycznego, podmioty startujące w wyborach sięgają po tematy, które są bliżej wyborców, a więc po tematy krajowe. Ten brak zainteresowania wyborami do PE, a także fakt, że o ich wyniku decydują kwestie polityki krajowej, może prowadzić do rozważań na temat sensowności takiego obrazu demokracji przedstawicielskiej na szczeblu UE.