Za kluczowy esej dla zrozumienia całej konstytucji amerykańskiej uważa się esej opublikowany pod numerem siedemdziesiątym ósmym. Nie ma sensu omawiać jego treści. Nikt lepiej nie wyłoży jej niż sam autor - Aleksander Hamilton. Warto jednak powiedzieć parę słów o sądownictwie amerykańskim dwieście lat później.

Sędziów federalnych - okręgowych, apelacyjnych oraz najwyższych - jest w USA niewielu, w 1996 r. - 846, z których co piąty jest powołany przez Clintona. Znakomitą większość spraw załatwiają sędziowie stanowi: w 1994 roku był to np. 1% wszystkich spraw karnych (45.484 z ogółem 14 mln spraw). Sędziów federalnych powołuje Prezydent, zwykle na wniosek senatorów z własnej partii oraz zawsze za aprobatą senatu. Tylko wyjątkowo zdarza się, by sędzia federalny miał mniej niż 45 lat. Najczęściej są to znani już adwokaci.

Prawie 210 lat doświadczeń w stosowaniu konstytucji w USA przekonuje, że sam proces wyłaniania sędziów federalnych jest bardzo polityczny. Prezydenci starają się o nominację prawników odpowiadających ich przekonaniom politycznym. Stąd najbardziej liberalny z powojennych prezydentów J. Carter, powoływał sędziów liberalnych, a najbardziej konserwatywny, R. Reagan - oczywiście konserwatywnych. Sporo z tych sędziów nadal wykonuje swój zawód.

O ile jednak sam proces wyłaniania sędziów jest bardzo polityczny, a wszyscy zainteresowani starają się wyłowić z dotychczasowej kariery kandydata/kandydatki wszystko co pozwoli przewidzieć jego/jej przyszłe wyroki, to potem klamka zapada. Nikt nie jest w stanie wpływać na zachowanie sędziów.

Zdarza się, że liberalni sędziowie „konserwatywnieją” (np. w kwestii posiadania broni, praw oskarżonego w procesie, praw pracowniczych, religii w szkole, aborcji). Zdarzają się też „niespodzianki” dla powołanych przez konserwatywnych prezydentów.