Nazajutrz poszła w ruch machina propagandowa, która miała przekonać społeczeństwo, że dokonało się wielkie historyczne wydarzenie. Nagłówki w Gazecie Polskiej z dnia 27 stycznia doskonale to oddawały: „Wielki dzień w Sejmie”. „Historyczne posiedzenie Sejmu”. Władza chciała obciążyć opozycję odpowiedzialnością za uchwalenie konstytucji w nieprzepisowy sposób. Gazeta Polska 28 stycznia 1934 r. pisała: „Bądźmy szczerzy, formalnie jest wszystko w porządku tu – choćby talmudyści opozycyjni chodzili na głowie – nic nie pomogą. A nie jest to rzecz błacha […] bowiem tylko od strony formy możnaby atakować akt konstytucyjny […] Posłowie opozycyjni porachowali ilość siedzeń, któremi rozporządzają, doszli do wniosku, że siedzeń tych jest dość, aby większości sejmowej przeszkodzić w zmianie ustroju […] Powielokroć już opozycja czyniła takie obliczenia – i myliła się zawsze. Bowiem żywej idei […] trzeba koniecznie przeciwstawiać inną ideę […] I wbrew bezideowej opozycji – ustrój został zmieniony – tak jak tego wymaga historja […] Zakrzyknął – nie pozwalam – i uciekł na kawę! – takby można ująć onegdajszą taktykę opozycji”. Nie zapominano o tym, żeby w odpowiednim świetle przedstawić reakcję społeczeństwa na uchwalenie konstytucji.