W początkach XXI wieku wspomniane czynniki mają coraz mniejsze znaczenie. Nie miejsce tu, by rozstrzygać, czy świat, w którym żyjemy, jest już światem postnarodowym, czy też naród nadal stanowi nadrzędny dyskurs formujący tożsamości zbiorowe. Nie ulega jednak wątpliwości, że idea narodu przeżywa głęboki kryzys i nie sposób interpretować ja tak, jak w szczytowym okresie modernizmu – jako niepodzielną wspólnotę wyobrażoną i dobro najwyższe. Dziś na pierwszy plan wysuwają się identyfikacje lokalne, regionalne, etniczne, ale też wszystkie te, które da się opisać w kategoriach neotrybalizmu. Ponadto po raz pierwszy od momentu uformowania się inteligencji państwo polskie jest w pełni suwerenne, jego byt jest niekwestionowany, granice stabilne i niepodlegające roszczeniom sąsiadów, a trwanie i rozwój zapewnia wyspecjalizowany aparat biurokratyczny. Można powiedzieć, że misja dziejowa inteligencji została wypełniona.

Nowi mieszczanie górują zatem nad starszymi pokoleniami jakością wykształcenia, znajomością języków, otwartością i obyciem w świecie oraz brakiem kompleksów wobec zachodniej kultury miejskiej. Co jednak najważniejsze, mają zupełnie inne postawy w stosunku do miasta i kultury miejskiej niż dziewiętnastowieczni inteligenci.

Po pierwsze, mogą czuć się prawdziwymi zdobywcami i odkrywcami kultury miejskiej. Dla nich miejskość nie wiąże się z pauperyzacją, wręcz przeciwnie – jest nobilitacja.