Nic dziwnego, że ksenofobia prowincjonalnej Polski całkowicie wykracza poza nowomieszczański dyskurs. 

Respondenci z miast poniemieckich są niemal zupełnie pozbawieni antyniemieckich resentymentów oraz silnie impregnowani na antyniemiecki dyskurs polskiej prawicy. Traktują go jako historię z epoki komunistycznej propagandy, która odeszła i której powroty są co najwyżej groteskowe. Stąd ich ogólne poparcie dla polityki przywracania pamięci o historii złożonej, wielokulturowej, oraz brak poparcia dla tych, którzy próbują przywrócić klasyfikowanie świata na zasadzie dychotomicznych podziałów: „swój – obcy”.

Wrocław

Mieszkańcy Wrocławia żywią przekonanie, że są spadkobiercami miejskich tradycji Lwowa. Potwierdzają to badania wrocławskiego socjologa Marcina Łaski, w których na pytanie: „Jaki udział w tworzeniu klimatu i atmosfery powojennego Wrocławia mieli przybywający tu lwowiacy?”, aż 32% respondentów odpowiedziało, że zasadniczy, 41,3% uznało ten udział za znaczący.

Wrocławianie identyfikują się też z przedwojennymi mieszkańcami miasta. W trakcie rozmów zauważyliśmy częste stosowanie kategorii „my” dla opisu więzi między obecnymi a przedwojennymi mieszkańcami Wrocławia, czego zupełnie brak w Szczecinie.

Konstruowanie nowych form tożsamości wymaga oparcia w instytucjach. W przypadku Wrocławia w procesie wynajdywania i kształtowania mieszczańskich tradycji wiodącą rolę odegrały trzy istotne instytucje: uniwersytet, władze lokalne i kultura miejska. Uniwersytet Wrocławski odegrał kluczową rolę w kształtowaniu pluralistycznych postaw lokalnych elit. Dziś odwołuje się on zarówno do spuścizny po Uniwersytecie Lwowskim, jak i do dawnego Breslau, przedstawiając 300-letnią historię jako ciągłą, a wśród najwybitniejszych przedstawicieli uczelni wymienia się dziewięciu noblistów pracujących tu przed 1945 rokiem.