„zadaniem Trybunału w ramach swojej kontroli zastąpić właściwe sądy krajowe, ale opinia na podstawie art 10 decyzje są dostarczane zgodnie z ich mocą uznanie”.

Klasyczna już formuła orzeczeń ma jednak zupełnie inny sens:

„Zadaniem Trybunału nie jest zastępowanie właściwych władz krajowych, ale ocena czy w świetle art. 10 ich decyzje podjęte zostały zgodnie z marginesem uznania ”.

Owszem, wpływ wyroków Trybunału na krajową praktykę jest nieoceniony. I chwała mu za dotychczasowy dorobek.

Ale ten wyrok nie jest też precedensem.

Trybunał już wcześniej zauważył i docenił rolę, jaką odgrywa Internet w realizacji wolności opinii, wyrażania się, przekazywania i otrzymywania informacji, bez względu na potencjalnie handlowy cel. Wielokrotnie też podkreślał, że ta wolność nie jest nieskrępowana. Niesie ze sobą obowiązki i odpowiedzialność. I może podlegać ograniczeniom przewidzianym przez prawo danego państwa, jeżeli jest to konieczne w demokratycznym społeczeństwie dla ochrony innych wartości, o których mowa w konwencji.

I tu dochodzimy do sedna sprawy, czego hurra-optymiści zdają się nie dostrzegać.

Bo sama konwencja chroni również prawo własności. Także własności intelektualnej, co Trybunał również potwierdził we wcześniejszym swoim wyroku.

W każdej sprawie konieczne jest więc wyważenie proporcji pomiędzy jednym a drugim dobrem prawnie chronionym. Tam, gdzie chodzić może o ochronę interesów majątkowych, margines swobodnej decyzji państwa i jego organów będzie szerszy, dopuszczalność ingerencji w wolność słowa większa niż np. w debatach politycznych czy w sprawach, które są przedmiotem „zainteresowania publicznego”.

Studio Opinii