Specyficzna subkultura mudżahidów jest do bólu ponowoczesna z jej wszystkimi możliwymi zawiłościami. Mudżahidzi są cyniczni i krytyczni w stosunku do wrogów, poszukują tożsamości w ponadnarodowej grupie bojowników, a zarazem koncentrują się na sobie – swoim wizerunku i konsumowanych produktach. Trudno byłoby wyobrazić sobie afgańskiego taliba umieszczającego na portalu społecznościowym selfie z obciętą głową albo zakładającego profil dla swojego kota (pozującego na zdjęciach na tle broni, munduru i innych militarnych gadżetów). I nie wynika to wyłącznie z faktu, że za czasów talibów nie było Facebooka.

Bojownicy Państwa Muzułmańskiego często nie mają wykształcenia religijnego, sami też nie starają się go zdobyć. Zamiast dzieł klasyków, wystarczy im film na YouTube czy radykalny hip-hop muzułmański. Swoją religijność manifestują nie tyle poprzez post czy jałmużnę, ile przez odpowiedni napis na koszulce. Nic więc dziwnego, że dwóch mudżahidów zaopatrzyło się na podróż do Syrii w książkę „Islam for Dummies”, i to w Amazonie, a nie w lokalnym meczecie.

Mudżahidzi z Państwa Muzułmańskiego postrzegają islam w sposób dosłowny i absolutny, starając się przenieść reguły obowiązujące kilkaset lat temu do czasów współczesnych, i to w najbardziej radykalnej formie. Jednoznacznie wytyczają granicę między grupą własną a obcą, w której znajdują się kuffar – niewierni i murtaddun – apostaci (tu: muzułmanie sunniccy, którzy nie podzielają poglądów dżihadystycznych). To zabieg bardzo sprytny, ponieważ nie zostawia pola do teologicznych dyskusji: wszyscy, którzy myślą inaczej niż oni, mylą się i powinni zostać podporządkowani. A jeżeli to się nie uda – zabici.