11. Sądowa kontrola postępowania dyscyplinarnego (art. 39 proj. u. TK)

            Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału  (ostatnio na ten temat wyrok TK z 2 października 2013 r., sygn. akt SK 10/13) wynika  wymóg zagwarantowania przez ustawodawcę pełnej sądowej kontroli orzeczeń dyscyplinarnych, niezależnie od tego, czy chodzi o postępowanie egzekwujące odpowiedzialność dyscyplinarną osób wykonujących zawód zaufania publicznego, czy osób należących do innych grup zawodowych, i bez względu na rodzaj oraz stopień dolegliwości zastosowanej sankcji. Każde postępowanie dyscyplinarne jest bowiem postępowaniem represyjnym zmierzającym do ukarania osoby obwinionej. Sądowa kontrola prawidłowości postępowania dyscyplinarnego oraz rozstrzygnięć w nim wydawanych gwarantuje ochronę konstytucyjnych praw i wolności takiej osoby. W związku z tym wywiedzionym przez Trybunał i ugruntowanym w jego orzecznictwie standardem konstytucyjnym nasuwa się pytanie, czy postępowanie dyscyplinarne prowadzone względem sędziów Trybunału przed trzema sędziami Trybunału (w pierwszej instancji) oraz pięcioma sędziami Trybunału (w drugiej instancji) jest sądowym postępowaniem dyscyplinarnym? Wyrażane wątpliwości wiążą się z dwiema okolicznościami. Po pierwsze, z faktem, że projektodawca odstąpił od formuły występującej w obecnej u. TK, zgodnie z którą w postępowaniu dyscyplinarnym orzeka Trybunał w określonym składzie sędziowskim (pięciu sędziów Trybunału w pierwszej instancji oraz w pełnym składzie sędziów Trybunału w drugiej). Po drugie, trzeba uwzględnić, że Trybunał Konstytucyjny nie jest sądem w rozumieniu Konstytucji i – zgodnie z jej art. 175 ust. 1 – nie sprawuje wymiaru sprawiedliwości. Uznanie, iż uregulowane w proj. u. TK postępowanie dyscyplinarne, chociaż prowadzone przed niezawisłymi sędziami Trybunału, ma charakter pozasądowy, pociągałoby za sobą konieczność zapewnienia sądowej kontroli orzeczeń dyscyplinarnych, a w konsekwencji zmiany art. 39 proj. u. TK.