·                    Wydaje się, że również do usterek o charakterze redakcyjnym (kwestia ta bowiem nie powinna nasuwać żadnych wątpliwości co do meritum) można zaliczyć pominięcie w art. 34 ust. 2 projektu prokuratorów oraz notariuszy wśród podmiotów, które uprawnione są do sporządzania we własnym imieniu wniosków w sprawie wyrażenia zgody na pociągnięcie sędziego Trybunału do odpowiedzialności karnej (na temat ekwiwalentności względem sędziów, adwokatów itd. kwalifikacji posiadanych przez prokuratorów i notariuszy por. m.in.: art. 48 ust. 1 u. TK lub art. 67 ust. 2 projektu).

·                    Należy rozważyć, czy trafnie została usytuowana kompetencja Prezesa Trybunału do wyznaczenia pierwszej narady składu orzekającego (art. 48 ust. 3 proj. u. TK), obecnie mieszcząca się w przepisie dotyczącym wyznaczania składów orzekających. Właściwszym miejscem dla takiej normy wydaje się rozdział 6 projektu (Rozprawy i posiedzenia).

·                    Można zgłosić zastrzeżenie do ujęcia uczestników rozprawy w sprawie stwierdzenia przeszkody w sprawowaniu urzędu przez Prezydenta Rzeczpospolitej w art. 118 ust. 2 proj. u. TK (w poświęconym temu postępowaniu rozdziale 10). Poza specyfiką tej procedury trudno wskazać argumenty uzasadniające wyłączenie tej kwestii z zakresu regulacyjnego art. 57 proj. u. TK, który określa uczestników poszczególnych typów postępowań przed TK, w tym służących kontroli konstytucyjności partii politycznych czy rozstrzygnięciu sporu kompetencyjnego.

 VI. Podsumowanie

 Konkluzywna, ogólna ocena projektu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym przedstawionego przez Prezydenta RP nie jest łatwa. Stwierdzona wyżej (zob. pkt II), pozytywna ocena wstępna celowości przygotowania nowej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, determinowana autentyczną potrzebą rozwiązania wielu istotnych problemów, jakie pojawiły się na tle orzecznictwa tego organu w ciągu ostatnich lat, którą dostrzegamy i w pełni popieramy, musi bowiem być skonfrontowana z poczynionymi dalej (zob. pkt III i IV) uwagami szczegółowymi. Dotyczą one z jednej strony – wątpliwości co do podstaw konstytucyjnych szeregu promowanych w projekcie rozwiązań, spójności systemowej lub pragmatycznie definiowanej zasadności, z drugiej zaś – katalogu zagadnień, których projekt nie jest w stanie rozwiązać, ze względu na ograniczenia konstytucyjne i brak perspektywy uprzedniej zmiany ustawy zasadniczej.