17. Niezależnie od powyższego, odnosząc się do art. 3 ust. 3 projektu ustawy wskazać trzeba, że prima facie przepis ten nie zmienia wprost pozycji Prezydenta w procesie dochodzenia do stanowiska sędziego Trybunału Konstytucyjnego. Na pierwszy rzut oka, Prezydent RP zachowuje pozycję bierną, jedynie odbierając ślubowanie. Projekt ustawy nie wprowadza, w szczególności, możliwości odmowy odebrania ślubowania od sędziego. Niemniej, art. 3 ust. 1 projektu ustawy używa określenia: „osoba wybrana na stanowisko sędziego Trybunału" wobec sędziego składającego ślubowanie, wybranego przez Sejm. Porównanie tego sformułowania z użytym w art. 3 ust. 3 projektu ustawy sformułowaniem: „stosunek służbowy sędziego Trybunału nawiązuje się po złożeniu ślubowania" prowadzi do wniosku, że zdaniem projektodawcy złożenie ślubowania jest elementem kreującym pozycję sędziego Trybunału Konstytucyjnego. Przed ślubowaniem jest to jedynie: „osoba wybrana na stanowisko", a dopiero po ślubowaniu staje się: „sędzią". Art. 194 ust. 1 Konstytucji RP jednoznacznie wskazuje ona na to, że jedynym organem uprawnionym do nadania statusu sędziego Trybunału Konstytucyjnego jest Sejm RP. Wobec sędziów Trybunału Konstytucyjnego nie przewiduje się żadnej roli Prezydenta RP, który jedynie odbiera ślubowanie od sędziego - a nie od swoistego „kandydata" na sędziego. Jest to, co wielokrotnie podkreślano, sytuacja odmienna od sytuacji prawnej sędziów sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, co wynika z art. 179 Konstytucji RP. W przypadku tych ostatnich to właśnie powołanie przez Prezydenta RP jest ostatecznym etapem drogi dochodzenia do stanowiska sędziego.