W podsumowaniu wywodu, TK stwierdził, że „kwestionowany przepis jest zgodny z art. 60 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji, gdyż nie ogranicza prawa dostępu do służby publicznej w sposób sprzeczny z zasadą proporcjonalności, a w szczególności środek wskazany w tym przepisie w postaci stwierdzenia wygaśnięcia mandatu wójta jest przydatny do osiągnięcia założonego przez ustawodawcę celu, jakim było zagwarantowanie prawidłowego funkcjonowania organu wykonawczego jednostki samorządu terytorialnego”. W moim przekonaniu, zaskarżona regulacja nie spełnia testu proporcjonalności, ponieważ jest bezużyteczna.

Po pierwsze, u podstaw badanej regulacji legła troska o sprawne działanie gminy. Celem ustawodawcy było bowiem niedopuszczenie do sytuacji, w której wójt byłby trwale niezdolny do wykonywania swojej funkcji z powodu stanu zdrowia. Powyższa okoliczność w pełni uzasadniałaby wygaśnięcie mandatu. Jednak utrata w sposób trwały zdolności do wykonywania funkcji z powodu stanu zdrowia nie jest rodzajowo tożsama z „orzeczeniem niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji w trybie określonym w przepisach o emeryturach i rentach”. Termin „niezdolność do pracy” stosowany jest przy orzekaniu w celach uzyskania świadczeń emerytalno-rentowych i — jak zauważa się w nauce prawa — nie jest miarodajny z punktu widzenia oceny zdolności do pracy w charakterze wójta. Ważne natomiast, czy istnieje trwała przeszkoda w sprawowaniu mandatu (wykonywaniu zatrudnienia) spowodowana stanem zdrowia wójta (burmistrza, prezydenta miasta). Można przytaczać wiele przypadków z orzecznictwa sądów powszechnych, gdzie lekarz orzecznik ZUS nie stwierdził niezdolności do pracy, choć wnioskodawca utracił zdolność psychofizyczną do wykonywania zatrudnienia z powodu przewlekłej i niewyleczalnej choroby. W opisanej sytuacji mandat powinien także wygasnąć, jednak w świetle zaskarżonego przepisu, jak się wydaje, jest to niemożliwe.