Trudno jest zaaprobować taki pogląd TK: „Orzeczenie wydane w trybie ustawy o emeryturach i rentach z FUS pozwala na przyjęcie domniemania, że jeżeli zostało ono wydane wobec osoby wykonującej obowiązki wójta, to przesądza to niezdolność do wykonywania tych właśnie obowiązków”, zaś „orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy oznacza [...] utratę zdolności do wykonywania wszelkiej pracy, a więc również pracy wójta”. Powyższe domniemanie nakazuje przyjąć, że skoro orzeczono niezdolność do pracy na okres co najmniej do końca kadencji, to wójt nie może należycie piastować mandatu ze względu na stan zdrowia, co implikuje konieczność jego wygaśnięcia. Jako że zaskarżony przepis mieści w sobie domniemanie, na co wskazuje TK, to wójt będący jego adresatem powinien mieć prawną możliwość przeprowadzenia dowodu przeciwnego. W powyższym przypadku do obalenia wspomnianego domniemania wystarczyłby dowód, że mimo orzeczenia niezdolności do pracy (podstawa domniemania), nie zaistniała okoliczność, jaką jest brak faktycznej zdolności psychofizycznej do pełnienia funkcji. Trzeba przy tym pamiętać, że wójt jako pracownik gminy zgodnie z art. 229 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. — Kodeks pracy [dalej: k.p.] podlega obowiązkowym badaniom lekarskim: wstępnym, kontrolnym i okresowym. Wobec braku bezwzględnego zakazu pracy przez osoby niezdolne do pracy lub osoby niezdolne do samodzielnej egzystencji, orzeczenie właściwego lekarza medycyny pracy powinno być decydujące dla oceny stanu zdrowia wójta w kontekście obowiązków wynikających z mandatu, z którymi łączą się w sposób nierozerwalny obowiązki pracownicze. Kodeks pracy stanowi bowiem: „w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega ponadto kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku”.

Przenosząc powyższe ustalenia na grunt podjętego problemu, można stwierdzić, iż orzeczenie właściwego lekarza medycyny pracy mogłoby posłużyć za dowód oba). W konsekwencji łagodziłoby to rygoryzm analizowanej przesłanki wygaśnięcia mandatu, umożliwiając indywidualizację oceny stanu zdrowia wójta (burmistrza, prezydenta miasta), wobec którego orzeczono niezdolność do pracy na podstawie przepisów emerytalno-rentowych. Szkoda, że tej luki Trybunał nie dostrzegł i nie zasygnalizował stosownym postanowieniem. Przyjął natomiast inną, bardziej kosztowną i sformalizowaną procedurę obalenia domniemania wynikającego z zaskarżonego przepisu, którą jest procedura wyborcza. Zdaniem TK, nie ma żadnych przeszkód, aby były wójt stanął do wyborów i zdobył ponownie mandat, który wygasł z powodu orzeczonej niezdolności do pracy na okres co najmniej do końca kadencji.