W wyroku z 9 marca 2016 r. sygn. K 47/15 Trybunał orzekł, że art. 87 ust. 2 ustawy o TK, zgodnie z którym rozprawa przed Trybunałem nie może odbyć się wcześniej niż po upływie 3 miesięcy od dnia doręczenia uczestnikom postępowania zawiadomienia o jej terminie, a w sprawach orzekanych w pełnym składzie – po upływie 6 miesięcy, jest niezgodny z art. 2 i art. 173 w związku z preambułą Konstytucji oraz art. 10 i art. 45 ust. 1 Konstytucji. Ponieważ uniemożliwiając organowi konstytucyjnemu, którym jest Trybunał Konstytucyjny, rzetelne i sprawne działanie oraz ingerując w jego niezależność i odrębność od pozostałych władz, narusza zasady demokratycznego państwa prawnego. Z tych samych powodów Trybunał zakwestionował art. 2 ust. 2 ustawy z 22 grudnia 2015 r., który przewidywał, że w postępowaniu wszczętym, lecz niezakończonym przed wejściem w życie ustawy, rozprawa nie może odbyć się wcześniej niż po upływie 45 dni od dnia doręczenia uczestnikom postępowania zawiadomienia o jej terminie, a w sprawie, w której orzeka w pełnym składzie

– po upływie 3 miesięcy.

Autorzy projektu ustawy wskazali, że „W porównaniu z obecnie obowiązującym terminem

6  miesięcy  dla  wniosków  i  3  miesięcy  dla  spraw  obywatelskich  (skargi  konstytucyjne i pytania),  jest  to  radykalne  skrócenie  okresu  czasu  między  doręczeniem  zawiadomienia a momentem rozprawy. Jednak projektodawca uznaje podnoszoną szeroko krytykę, że tako określony termin był zbyt długi” (s. 16). Projektodawca nie uwzględnił tego, że Trybunał uznał  również  za  niekonstytucyjny  przepis  uzależniający  wyznaczenie  rozprawy  od „wyczekania” terminu 45 dni od dnia doręczenia uczestnikom postępowania zawiadomienia o jej terminie (art. 2 ust. 2 ustawy z 22 grudnia 2015 r.).

W uzasadnieniu Trybunał wskazał, że wprowadzenie wymogu długiego wyczekiwania na rozprawę nie uwzględnia specyfiki poszczególnych spraw, która wymusza ich rozpoznawanie w różnym tempie  oraz  priorytetowe  traktowanie  niektórych  z  nich.  Znaczne  odsuwanie w czasie możliwości odbycia rozprawy w sprawach gotowych do rozstrzygnięcia nie znajduje żadnego racjonalnego uzasadnienia i musi być uznane za niedopuszczalną ingerencję władzy ustawodawczej     w     proces      orzekania      przez      Trybunał,      a      tym      samym w niezależność tego organu i jego odrębność od innych władz. Mając na uwadze powyższe okoliczności,  Trybunał  stwierdził,  że  art.  87  ust.  2  ustawy  o  TK  jest  dysfunkcjonalny i   arbitralny,   a   ponadto   niedopuszczalny   w   świetle   zasady   niezależności   Trybunału i odrębności tego organu od innych władz. Uzasadniając niekonstytucyjność art. 2 ust. 2 ustawy nowelizującej z 22 grudnia 2015 r. stwierdził, że przepis ten wprowadza terminy o połowę krótsze niż art. 87 ust. 2 ustawy z 25 czerwca 2015 r., jednak „wszystkie przytoczone wyżej argumenty przemawiające za dysfunkcjonalnością, arbitralnością i niekonstytucyjnością tego rozwiązania są adekwatne również w odniesieniu do rozwiązania przyjętego w art. 2 ust. 2 ustawy nowelizującej”.