15) W unormowaniu uczestników  postępowania przed Trybunałem opiniujący sugeruje jednakowe potraktowanie Senatu, poprzez uznanie jego uczestnictwa nie tylko w sprawach zgodności z Konstytucją umów międzynarodowych ratyfikowanych w trybie tzw. klauzuli europejskiej z art. 90 ust. 2 i 3 Konstytucji (art. 57 pkt 6 projektu), ale też w sprawach umów pochodzących z tzw. „dużej ratyfikacji”, dokonywanej w trybie art. 89 ust. 1 Konstytucji (art. 57 pkt 5 projektu).

Reguła, iż uczestnik postępowania działa przed Trybunałem osobiście albo przez umocowanego przedstawiciela lub pełnomocnika (art. 58 ust. 1), zbudowana w formie alternatywy rozłącznej – wydaje się zdecydowanie nietrafnym rozwiązaniem. Osobisty udział uczestnika, w domyśle: będącego jednoosobowym organem lub osobą fizyczną, nie powinien wszak wykluczać jednoczesnego działania jego przedstawiciela bądź pełnomocnika.

Wniosek ten potwierdza ewidentnie fakt, iż w postępowaniu w przedmiocie skargi konstytucyjnej projekt formułuje istotne novum, poszerzając przymus adwokacko-radcowski, stanowiąc: w zakresie sporządzenia i wniesienia skargi oraz reprezentowania skarżącego w postępowaniu przed Trybunałem, istnieje obowiązek zastępstwa skarżącego przez adwokata lub radcę prawnego (art. 67 ust. 1 projektu). To zaś, dodajmy, nie może łączyć się z pozbawieniem skarżącego prawa osobistego udziału – obok swego pełnomocnika – w postępowaniu.

Z tych przyczyn zasadnym jest nadanie analizowanemu przepisowi innej postaci, mianowicie alternatywy zwykłej (za pomocą zastosowania spójnika „lub”).

16) Unormowanie podstawowych przesłanek dopuszczalności skargi konstytucyjnej zawiera nieznaczną modyfikację obecnego rozwiązania, przewidując jej wnoszenie po wyczerpaniu przez skarżącego drogi prawnej – bez zastrzeżenia: „o ile droga ta jest przewidziana” (por. art. 46 ust. 1 uTK z 1997 r.). Jest to o tyle zrozumiałe, że w przypadku każdego postępowania jakaś droga prawna zawsze przysługuje, choćby z uwagi na konstytucyjną regułę instancyjności (art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji RP).

Powtórzenie natomiast terminu zawitego dla wniesienia skargi, mianowicie w terminie 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia – nie precyzuje, podobnie jak dzisiaj obowiązująca regulacja, trybu owego doręczenia, powodując stan poważnej niepewności prawnej. Z uwagi na fakt, iż większość drugoinstancyjnych rozstrzygnięć sądowych nie jest doręczana stronom z urzędu, a jedynie na wniosek, odnośne unormowanie jest mało precyzyjne. Nie wyklucza bowiem dopuszczalności skargi w sytuacji, gdyby strona zażądała doręczenia odpisu prawomocnego wyroku sądowego z przekroczeniem (nawet wieloletnim) terminu dla tzw. zapowiedzi wniesienia nadzwyczajnego środka zaskarżenia, czyli kasacji (w postępowaniu karnym), bądź skargi kasacyjnej (w postępowaniu cywilnym i sądowo-administracyjnym). Rozwiązanie to wymaga zatem bliższego opracowania.