Pewną niejasność budzi moment, w którym może zapaść odnośna decyzja, w szczególności, czy dopuszczalne to jest już po rozpoczęciu procedowania, a ponadto wskazany przepis sugeruje (raczej nietrafnie), iż rozprawa nie stanowi reguły. W rzeczywistości, przesłanki  rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym są dość precyzyjnie limitowane w projekcie (art. 94 ust. 1 pkt 1 i 2), a zatem zastosowanie tej formy powinno stanowić zdecydowanie wyjątkową sytuację, także z uwagi na potrzebę kształtowania prokonstytucyjnej kultury prawnej uczestników postępowania i opinii publicznej.

Projekt powtarza, z pewną modyfikacją, dotychczasowe rozwiązanie ustawowe (art. 44 uTK z 1997 r.), dotyczące zasięgania opinii Rady Ministrów
„w sprawie”, jeżeli orzeczenie Trybunału może wywoływać skutki wiążące się z nakładami finansowymi nieprzewidzianymi w ustawie budżetowej lub  ustawie o prowizorium budżetowym. Zdaniem opiniującego nie jest to rozwiązanie prawidłowe, gdyż nie określa co konkretnie ma być przedmiotem danej „opinii” rządu, a co gorsza, sugeruje, że stan finansów publicznych może mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia Trybunału, co wszak ewidentnie podważałoby jego niezależność, a nawet godziłoby w niezawisłość sędziowską. Rozwiązanie to wymaga zatem krytycznego przemyślenia.

21) Reguła, wedle której publiczne ogłoszenie orzeczenia Trybunału wraz z uzasadnieniem następuje nie później niż w terminie 3 miesięcy od zamknięcia rozprawy (art. 92 ust. 2) posiada pewien walor, mianowicie równoczesność publikacji sentencji rozstrzygnięcia oraz jego argumentacji, wydaje się jednak, iż zakreśla nadmiernie odległy termin dla tej czynności. Obecnie, jedynie w sprawie o szczególnej zawiłości albo z innych ważnych powodów można odroczyć wydanie orzeczenia Trybunału i to na okres, nie przekraczający 14 dni (art. 67 ust. 4 uTK z 1997 r.).

Z tym wiąże się problematyka orzeczeń Trybunału (rozdział 7), w szczególności utrzymana reguła, iż orzeczenie Trybunału zapada większością głosów (art. 100 ust. 1 projektu oraz art. 68 ust. 1 uTK z 1997 r.).

Opiniujący wyraża pogląd, iż ze względu na jednoinstancyjność postępowania Trybunału oraz ostateczny charakter jego orzeczeń, na rozważenie zasługuje ustanowienie podwyższonego wymogu większości kwalifikowanej, mianowicie 2/3, czyli równej quorum wymaganemu dla podejmowania uchwał przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Trybunału Konstytucyjnego (art. 10 ust. 1 projektu). Od razu należy wskazać, że przy składach 3-osobowych większość ta odpowiadałaby quantum zwykłej większości, przy składach 5-osobowych równałaby się de facto większości 4/5 (powyżej większości bezwzględnej), a przy pełnym składzie Trybunału wymagałaby minimum 6 głosów, a nie 5, jak obecnie.