Wątpliwości budzi natomiast art. 106 ust. 1 pkt 3 – w części, w której przepis ten umożliwia umorzenie postępowania z tego powodu, że „w rozpoznawanej sprawie nie występuje istotne zagadnienie prawne wymagające rozstrzygnięcia Trybunału”. Należy przy tym podkreślić, że „brak istotnego zagadnienia prawnego” jest inną kategorią niż „oczywista bezzasadność” zarzutu (art. 78 ust. 3 pkt 3), „zagadnienie prawne, które zostało wystarczająco wyjaśnione we wcześniejszych orzeczeniach Trybunału” (art. 94 ust. 1 pkt 2) i brak „konieczności ochrony konstytucyjnych wolności i praw” (art. 106 ust. 3). Jest to więc kolejny przepis dający TK możliwość oceny zarzutu (z różnymi skutkami) pod kątem kryterium, które zostało określone przy użyciu pojęcia nieostrego.

A. Uregulowanie, o którym mowa, jest dyskusyjne z punktu widzenia zasady określoności prawa (art. 2 Konstytucji). Trudno bowiem ustalić, jakiego typu zarzut – zakładając, że mieści się w kompetencji TK, jest poprawny pod względem formalnym i nie wypełnia znamion „oczywistej bezzasadności” – można by ocenić jako zagadnienie „nieistotne”. Dla potencjalnych wnioskodawców jest to zaś kwestia kluczowa. Rozważając zaskarżenie przepisu do TK wnioskodawca – a także sąd, który w związku z zadaniem pytania prawnego powinien zawiesić postępowanie, czy skarżący, który musi ponieść określone koszty wynikające ze sporządzenia skargi konstytucyjnej – będzie musiał liczyć się z tym, że nawet sformułowanie wniosku (pytania, skargi) w sposób poprawny pod względem formalnym i merytorycznym nie da pewności, że TK w ogóle zajmie się sprawą.

B. Stoję na stanowisku, że zasada skargowości, będąca podstawą modelu sądownictwa konstytucyjnego w Polsce, oznacza, iż prawu (kompetencji) do zaskarżenia aktu normatywnego odpowiada obowiązek TK – o ile wniosek spełnia wymogi formalne – merytorycznego odniesienia się do zarzutu. Proponowana regulacja mogłaby zaś prowadzić do tego, że sporządzony poprawnie pod względem formalnym i merytorycznym wniosek mógłby zostać – z przyczyn opartych na uznaniu i niedających się przewidzieć – oceniony jako „nieistotny”.