Mimo tak wyraźnego stanowiska organu stojącego zgodnie z Konstytucją na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów, Minister Sprawiedliwości nie podjął żadnych działań legislacyjnych zmierzających do zmiany obecnego, wysoce niezadowalającego i groźnego dla wymiaru sprawiedliwości stanu prawnego. Co więcej, neguje konieczność zmian legislacyjnych. W odpowiedzi z dnia 20 marca 2012 roku na interpelację poselską nr 2030 oświadcza, że: „instytucja przeniesienia na inne miejsce służbowe na wniosek sędziego nie została wprowadzona do porządku prawnego z uwagi na interes osobisty sędziego, lecz ze względu na potrzebę zagwarantowania prawidłowego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, stworzenia w sądownictwie ładu organizacyjnego oraz zapewnienia ministrowi sprawiedliwości możliwości szybkiej i elastycznej reakcji na potrzeby kadrowe tych jednostek, przy poszanowaniu konstytucyjnych zasad nieusuwalności i nieprzenaszalności sędziów.” Twierdzi również, że: „decyzje Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie przeniesienia na inne miejsce służbowe nie mają charakteru arbitralnej decyzji władzy wykonawczej, ale są poprzedzone analizą potrzeb wynikających z obciążenia zadaniami poszczególnych sądów i są podyktowane potrzebą racjonalnego wykorzystania kadr sądownictwa powszechnego w ramach środków finansowych przyznanych na ten cel z budżetu państwa”. Konkludując stwierdził, że: „żadne przesłanki natury konstytucyjnej ani faktycznej nie przemawiają za potrzebą wprowadzenia w obowiązujących unormowaniach prawnych możliwości zaskarżania decyzji ministra sprawiedliwości w przedmiocie odmowy przeniesienia sędziego na inne miejsce służbowe”.