4. Członkowie grupy roboczej składają wizytę w kraju, gdzie powstał badany akt prawny. Program wizyty studyjnej obejmuje rozmowy z przedstawicielami władz oraz innymi zainteresowanymi podmiotami (opozycja parlamentarna, organizacje społeczne i inni).

5. Efektem wizyty studyjnej jest opracowanie ostatecznego projektu opinii, który jest przekazywany wszystkim członkom Komisji, przed terminem sesji plenarnej.

6. W razie potrzeby istnieje możliwość zorganizowania dodatkowego spotkania z udziałem członków grupy roboczej oraz przedstawicieli władz danego kraju.

7. Opinia zostaje przyjęta podczas sesji plenarnej Komisji Weneckiej. Poprzedza ją dyskusja z udziałem wszystkich uczestników sesji plenarnej.

8. Opinia w ostatecznej wersji przyjętej na posiedzeniu plenarnym jest przekazywana wnioskodawcy oraz podawana do publicznej wiadomości za pośrednictwem strony internetowej Komisji Weneckiej.

Opinie Komisji nie są wiążące, a sama Komisja za zadanie postawiła sobie działanie „na bazie dialogu”, czego przejawem jest zawsze wizyta studyjna w państwie, którego regulacje Komisja bada, w celu uzyskania informacji u źródła.

Jaka jest rzeczywista rola Komisji Weneckiej?

Z opisu Komisji Weneckiej można wyciągnąć wniosek, że jest to nieposiadający władczych uprawnień zespół międzynarodowych ekspertów, którzy wydają niewiążące, a więc pozbawione większego znaczenia opinie.

Aby zweryfikować to twierdzenie należy cofnąć się do momentu powstania Komisji w 1990 r. Upadek systemu komunistycznego i odzyskanie niepodległości przez państwa Europy Środkowej i Wschodniej znajdujące się dotąd pod sowiecką dominacją sprawiły, że ponownie odżyła kwestia przyszłości politycznej tej części świata. Tempo rozgrywających się wydarzeń i ich nierzadko gwałtowny charakter, który w niektórych krajach doprowadził do wybuchu zamieszek, a nawet otwartych konfliktów militarnych (Rumunia, kraje byłej Jugosławii) uświadomił państwom zachodu pilną potrzebę podjęcia działań mających na celu zabezpieczenie demokratycznego kierunku przemian ustrojowych i ich utrwalenie. Okazało się bowiem, że nie jest to scenariusz bezalternatywny. Ryzyko, że podobnie jak w latach 20. i 30. XX w. w państwach Europy Środkowo – Wschodniej zapanują ustroje bardziej autorytarne niż demokratyczne wydawało się realne. Ustanowienie dojrzałych systemów demokratycznych w  państwach wschodniej Europy, w społeczeństwach posttotalitarnych, w warunkach deficytu rodzimych kadr eksperckich i praktyków było niezwykle trudne, jeżeli nie niemożliwe. Optymalny z punktu widzenia państw zachodu model demokracji, jaki miałby na nowo zafunkcjonować we wschodniej części kontynentu, opierał się na idei rządów prawa (państwa prawa – Rule of Law) i związanych z nią wartości oraz miał być możliwie najbardziej podobny do modelu zachodniej, konstytucyjnej demokracji liberalnej. Celem działań państw zachodnich stała się konwergencja systemów ustrojowych państw Europy Zachodniej, Środkowej i Wschodniej, w celu ich maksymalnego upodobnienia pod względem ustrojowo – politycznym. Proces ten wymagał koordynatora i w pewnym sensie – kontrolera, który mógłby czuwać nad właściwym przebiegiem procesu demokratyzacji państw postkomunistycznych. Rolę tę powierzono Komisji Weneckiej.