- Jak się ma taki mechanizm jak Wspólna Polityka Rolna do globalizacji w rolnictwie, w produkcji żywności? Czy nie jest on anachroniczny?

- Na pewno nie da się zatrzymać postępu, globalnych koncernów, siatki międzynarodowych połączeń. WPR musi uwzględniać nowe rozwiązania wypracowane przez Światową Organizację Handlu (WTO). Unia Europejska nie może sobie pozwolić na zlekceważenie ustaleń podjętych przez ponad 150 krajów. Rolnictwo jest tam tylko elementem wśród pozostałych ustaleń. Pamiętajmy, że w WPR nie ma już płatności powiązanych z produkcją. Unia Europejska jest zakładnikiem tych porozumień i musi wypełniać przyjęte postanowienia - czyli otwieranie się na kraje trzecie, dawanie im dostępu, nieblokowanie ich, nienakładanie specjalnych ceł czy barier. Innymi słowy, świat jest globalną wioską, całkowicie otwartą, tyle tylko, że jest to niemożliwe do wykonania w rolnictwie. Rolnictwo wymaga specjalnej ochrony, są różne warunki glebowe, klimatyczne, różna infrastruktura, różna struktura demograficzna. I co obserwujemy, niektóre regiony świata intensyfikują produkcję rolną, a niektóre zupełnie z niej wypadają. Powstają głębokie różnice i nierówności między krajami, przykładem chociażby są Argentyna i Brazylia, które na olbrzymich obszarach uprawiają soję i kukurydzę i zasypują nimi świat. Dzięki czemu mogą to robić? Ano dzięki temu, że wolno im wycinać dżunglę, wolno zmieniać krajobraz i dokonywać daleko idących ingerencji w naturę, czego my na przykład nie możemy robić. Inna sprawa, czy chcielibyśmy to robić. W każdym razie takie działania są w Europie niedopuszczalne i jesteśmy z tego powodu niekonkurencyjni. Liberalizacja handlu oznacza też  przenoszenie produkcji poza Europę, ponieważ poza Europą jest taniej.