Pamiętajmy, że płaca minimalna pełni dwie funkcje. Po pierwsze, umożliwia osobom nisko produktywnym (najczęściej nisko kwalifikowanym) osiągniecie dochodów gwarantujących zapewnienie środków do życia. Druga funkcja to zmniejszenie skali rozpiętości wynagrodzeń. Rozpiętość wynagrodzeń w Polsce rośnie szybko i jest duża. Instytucja płacy minimalnej ma utrzymać te rozpiętości, ewentualnie je zmniejszyć.

Z pewnością nie można ot tak podwyższyć wszystkim ustawowo wynagrodzenie o 500 zł?

Nie ma takiej możliwości. Państwo nie jest od tego. Wynagrodzenia kształtowane są w sektorze prywatnym. Państwo może co najwyżej realizować politykę wynagrodzeń gdy pełni funkcję pracodawcy. Wysokość wynagrodzeń to jednak decyzja pracodawcy. Gdy narzucona płaca minimalna będzie za wysoka, może on nie przyjąć nowego pracownika. Manewrowanie przy najbardziej wrażliwym atrybucie/parametrze rynkowym, jakim jest płaca – czyli cena pracy – jest bardzo ryzykowne. Pojawiają się i takie głosy, że płacy minimalnej w ogóle być nie powinno. To są jednak rozważania czysto teoretyczne.

Co można zrobić? Tylko i wyłącznie monitorować i nadzorować płacę minimalną. Niezwykle ważną rolę pełnią tu rozmowy z partnerami społecznymi. Manipulowanie przy wynagrodzeniach w sektorze prywatnym nie przynosi aż takich efektów gospodarczych, których byśmy oczekiwali. Wręcz przeciwnie, często takie działania obracają się przeciwko pracownikom. Na rynku pracy w Polsce mamy niski poziom aktywności zawodowej i dość liczną grupę osób nisko wykwalifikowanych. A to oznacza, że proponowany mechanizm mógłby obrócić się przeciwko samym pracownikom. Wprowadzanie zmian i manipulowanie przy tej instytucji wymaga finezji. A najważniejsze, żeby koniunktura gospodarcza się poprawiła. Wówczas wszystkim się poprawi. Gdy „z toporkiem” pójdziemy na umowy o dzieło, wprowadzając stawkę godzinową, osoby te mogą trafić do szarej strefy.