Region Europy Środkowej staje się w ostatniej dekadzie obszarem coraz bardziej zróżnicowanych interesów oraz strategii rozwoju. Państwa tego obszaru podejmują odmienne strategicznie decyzje w kluczowych kwestiach, dotyczących stosunku do konsolidującej się i dystansującej od reszty strefy Euro, polityki energetycznego bezpieczeństwa, polityki zagranicznej szczególnie wobec Rosji i kryzysu na Ukrainie, wreszcie w kwestiach przyszłości regionalnej obrony. Rozchodzeniu się realnych interesów w regionie państwa próbują przeciwdziałać różnymi formami współpracy regionalnej V4. Szczególnie w ostatnich latach widzimy intensyfikację działań w tym obszarze. Brakuje jednak narzędzi instytucjonalnych oraz finansowych, które we właściwy sposób pozwoliłyby przeciwdziałać fragmentaryzacji regionu. Także polityki narodowe państw Europy Środkowej w niewielkim stopniu są zdolne do wyrażania szerszego, regionalnego interesu. Wspólne projekty – takie jak budowa połączeń sieci energetycznych, wspólnej grupy bojowej, dzielenia się kompetencjami I zdolnościami obronnymi, Partnerstwo Wschodnie – odnajdują pewne polityczne zainteresowanie w stolicach państw V4, są stałym tematem konferencyjnych debat, czasami jak w przypadku interkonektorów znajdują także praktyczny wymiar i są nawet częściowo realizowane. Nie stanowią one jednak wystarczającego potencjału, który pozwoliłby przekształcić je w jakąś regionalną całość.