Przede wszystkim jednak Trybunał Konstytucyjny zbadał znaczenie normatywne art. 136 ust. 3 TFUE i stwierdził, że polega ono na uznaniu kompetencji państw członkowskich do stworzenia mechanizmu służącego ochronie stabilności strefy euro przy użyciu instrumentów prawa międzynarodowego. Przepis ten ani nie tworzy samodzielnie mechanizmu stabilizacyjnego poddanego prawu UE, ani nie nakłada na państwa członkowskie UE, ani nawet na państwa członkowskie strefy euro, obowiązku jego utworzenia. Norma art. 136 ust. 3 TFUE nie określa ani charakteru prawnego, ani szczegółowej konstrukcji mechanizmu stabilizacyjnego. Zawiera jedynie cechujące się wysokim stopniem ogólności wskazanie, że utworzony mechanizm stabilizacyjny może, po pierwsze, zostać uruchomiony tylko wówczas, gdy będzie to niezbędne do ochrony stabilności finansowej strefy euro jako całości, a po drugie, że udzielenie w jego ramach niezbędnej pomocy będzie podlegało rygorystycznym warunkom. Postanowienie to ani nie zobowiązuje instytucji Unii do współdziałania w ramach nowo tworzonego mechanizmu, ani - tym bardziej - nie określa jakie kompetencje miałyby tym instytucjom przysługiwać. Gdyby nawet przyjąć, że już sam art. 136 ust. 3 TFUE stworzył podstawy do modyfikacji warunków przystąpienia Polski do strefy euro (przez stworzenie podstawy utworzenia mechanizmu i obowiązek przystąpienia do TEMS, bez szansy jego renegocjacji), to od strony formalnej przekazanie kompetencji nastąpi dopiero wraz z ratyfikacją TEMS.

Trybunał Konstytucyjny, mając na uwadze, że powołany - na mocy TEMS - Europejski Mechanizm Stabilności ma charakter mechanizmu, o którym mowa w art. 136 ust. 3 TFUE, odniósł się do treści TEMS w kontekście zarzutu wnioskodawcy, że Traktat ten ustala już obecnie warunki polskiego wejścia do unii walutowej.