Pierwsza z tych instytucji sądowych, które zgodnie z intencjami autorów projektu, miały być wyłączone spod władzy zwierzchniej prezydenta, zasługuje na szczególną uwagę. W przeciwieństwie do Trybunału Stanu, instytucja ta nieznana była obowiązującej konstytucji z 1921 roku. Propozycja utworzenia w Polsce Trybunału Konstytucyjnego organu stojącego na straży konstytucyjności ustaw uchwalanych przez parlament, pojawiła się w projekcie konserwatystów nieprzypadkowo. Już wcześniej w publicystyce Naszej Przyszłości zgłaszany był postulat powołania w Polsce sądu konstytucyjnego. Bobrzyński uważał, że w ścisłym związku z ideą naprawy Rzeczypospolitej i reformy konstytucyjnej pozostaje problem odrodzenia autorytetu i poszanowania prawa. Tego zaś nie sposób jest sztucznie społeczeństwu narzucić.

Dobre, jasne i sprawiedliwe prawa, wykonywane przez władze, stojące na odpowiednio wysokim poziomie, zdobędą sobie szacunek pisał Bobrzyński, dodając, że:

niesprawiedliwe lub chwiejne ustawy będą ze strony obywateli zawsze przedmiotem walki i pogardy.

W swoich szczegółowych uwagach na temat reformy państwa, opublikowanych na początku 1931 roku, autor ten konkludował:

Na straży zgodności wszelkich ustaw z konstytucją oraz interpretacji konstytucji, nie tylko w sensie sucho prawniczym, ale i w duchu głębszym, w duchu [...] zasad zdrowego rozsądku państwowego, stać powinien oczywiście Trybunał Konstytucyjny.

Najpełniej jednak wizję organu kontroli konstytucyjności prawa w Polsce przedstawił Adam Piasecki w obszernym artykule „W sprawie Trybunału Konstytucyjnego”, który opublikowany został jesienią 1931 roku. Zawarte w nim poglądy na temat sądownictwa konstytucyjnego i autorska propozycja redakcji odpowiedniej normy konstytucyjnej dotyczącej Trybunału Konstytucyjnego, wpłynęły niewątpliwie na ujęcie tego zagadnienia w konserwatywnym projekcie konstytucji.