Sojusz Północnoatlantycki

w nowej globalnej sytuacji zachowuje jednak sens i znaczenie, chociaż napięcia wokół wojny w Iraku osłabiły jego polityczne podstawy. NATO pozostaje przecież nadal najważniejszym miejscem spotkania między Ameryką a Europą, a jednocześnie potrafi skutecznie funkcjonować poza przestrzenią euroatlantycką. Jeden z europejskich komentatorów politycznych napisał nawet, że właśnie jako jedyna znacząca inicjatywa transatlantycka Sojusz Atlantycki jest prawdopodobnie skazany na wieczne życie.

Polska przystępowała do NATO w świadomości, że wynika to z jej naturalnego - to znaczy osadzonego w historii narodowej - związku z cywilizacją Zachodu i jej fundamentalnymi wartościami, ale także z jej interesów i jej racji stanu. Interesy Polski są geograficznie, gospodarczo i geopolitycznie osadzone w Europie, toteż można powiedzieć, że Polska widziała w NATO europejski sojusz obronny, w którym Stany Zjednoczone uczestniczą jako mocarstwo światowe. Stąd też oskarżanie Polski, że jest „atlantystyczna", a więc nie „europejska", czy też, że jest amerykańskim koniem trojańskim w Europie musi budzić zdziwienie. Polska nie jest niczyim koniem trojańskim, ani amerykańskim w Europie, ani też - korzystając z dziesięciu milionów Amerykanów polskiego pochodzenia - europejskim w Ameryce. Polska potrzebuje NATO, zgodne z jej interesami jest wspieranie wszelkich możliwości odnowienia współpracy transatlantyckiej. Nie ma jednak wcale sprzeczności między taką postawą a wspieraniem działań Unii Europejskiej na rzecz wspólnej polityki bezpieczeństwa. To ważne, bo w tej kwestii do tej pory głos polski nie był jednoznaczny.