Bardziej cenię inicjatywę ponad budżet partycypacyjny. W tym drugim przypadku bowiem mieszkańcy będą decydować na etapie podziału środków, a potem samorząd pozostawią z jego realizacją. Znając obecny zapał lokalnego aktywizmu tak zapewne będzie. Tymczasem gdy konkretny projekt zacznie być realizowany w ramach inicjatywy, mieszkańcy będą musieli przez cały czas uczestniczyć w jego realizacji jak dorośli ludzie, którzy świadomie podejmują decyzję, inwestują i konsekwentnie realizują przedsięwzięcie mimo licznych przeciwności. A nie zabierają zabawki z piaskownicy i idą do domu, gdy tylko cała zabawa im się znudzi.

Siła inicjatywy leży i w tym, że to zawsze konkretny pomysł, projekt, cel do zrealizowania.

Skąd wziąć pieniądze?

Można by się jeszcze długo zastanawiać nad powodami, dla których inicjatywa lokalna tak słabo działa. Jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze. W tym przypadku wybitnie tak. Sposób finansowania inicjatywy lokalnej to bezsprzecznie największe wyzwanie w całej grze. I jednocześnie coś, z czym samorządy na całej linii polegają.

Brak zrozumienia idei inicjatywy jest niezwykle widoczny w sposobie finansowania. Samorządy bowiem mówią – skąd wziąć pieniądze na realizację, jeśli nawet słusznych, to jednak kosztownych pomysłów mieszkańców? Po pierwsze, zaangażowanie mieszkańców w znacznym stopniu redukuje koszty. Po drugie, nie w tym rzecz, by tworzyć odrębne budżety na realizację inicjatywy. Worki nie są bez dna. Zakładając optymistycznie pewną aktywność mieszkańców, bardzo prawdopodobne, że pieniędzy z takowego źródełka zabrakło by już w pierwszym kwartale roku, a w dobie kryzysu, który dotyka także lokalne budżety, stanowi to dodatkowy powód do zmartwień.