Zasada responsywności z kolei nakłada na organizatora konsultacji obowiązek odniesienia się do każdej uwagi i opinii, jaka zostanie zgłoszona w toku procedury. Odpowiedź powinna być udzielona w terminie określonym już na początku procesu konsultowania, w formie publicznie dostępnego dokumentu. Podjęte przez podmiot organizujący konsultacje decyzje muszą być uzasadnione w sposób jasny i zrozumiały dla uczestników procedury. Autorzy kodeksu podkreślają, że dobrze przygotowane odpowiedzi na opinie zgłoszone w toku konsultacji stanowią wkład w debatę publiczną, do którego można będzie się odwoływać w przyszłych dyskusjach.

Piątą wymienioną w kodeksie zasadą konsultacji jest koordynacja. Każde konsultacje powinny mieć wyznaczonego gospodarza – osobę pełniącą istotne funkcje decyzyjne – który ma za zadanie zapraszanie zainteresowanych do konsultacji, angażuje w proces konsultacji podległą mu administrację oraz ponosi odpowiedzialność za ich przebieg. Zgodnie z szóstą zasadą przewidywalności natomiast, konsultacje od początku do końca powinny być prowadzone w sposób zaplanowany, w oparciu o czytelne reguły. Autorzy zaznaczają, że nie można uznać za konsultacje procesu akceptowania już podjętych decyzji, nie są też konsultacjami procedury, w których na zbieranie opinii przeznaczono mniej niż 7 dni; w kodeksie zaleca się, by czas ten wynosił co najmniej 21 dni. Istotne jest również, by konsultacje nie były odpowiedzią na istniejący już konflikt dotyczących projektowanych rozwiązań; powinny one służyć zapobieganiu potencjalnym konfliktom. Wreszcie, ostatnią wymienioną w kodeksie zasadą konsultacji jest zasada poszanowania dobra ogólnego i interesu publicznego. Oznacza ona, że organizator konsultacji, przygotowując ostateczną wersję rozwiązania, ma kierować się interesem publicznym – w tym także tych, którzy w konsultacjach nie brali udziału– a nie partykularnymi interesami poszczególnych grup.

Autorzy Kodeksu Konsultacji zidentyfikowali również podstawowe bariery utrudniające realizację rzetelnych konsultacji społecznych oraz sformułowali szereg rekomendacji, jak poprawić ten stan rzeczy. Pierwsza grupa problemów dotyczy obowiązującego prawa: przepisy dotyczące konsultacji są rozproszone, brakuje jasnego określenia, w jakich przypadkach konsultacje są obligatoryjne, natomiast istniejące uregulowania bywają ignorowane przez władze administracyjne lub traktowane w sposób wyłącznie formalny. Zniwelowaniu tych problemów służyłoby przyjęcie Kodeksu Konsultacji jako dokumentu obowiązującego wszystkie ministerstwa, Kancelarię Prezesa Rady Ministrów i podległe rządowi instytucje centralne. Potrzebna byłaby również nowelizacja Regulaminu Pracy Rady Ministrów, dzięki której jednoznaczne wskazano by, że konsultacje aktów prawnych – przynajmniej w minimalnym wymiarze – są obligatoryjne. Wszystkie poddawane konsultacjom projekty miałyby być przy tym zamieszczane w jednym miejscu, na poświęconej temu celowi platformie internetowej. W dalszej perspektywie, autorzy dokumentu proponują przeprowadzenie publicznej debaty na temat zasadności uregulowania w ramach jednej ustawy całego procesu prawotwórczego, prowadzonego przez wszystkie podmioty wyposażone w inicjatywę legislacyjną – w tym również organy samorządowe.