„Wojna o Trybunał” pokazuje, że w naturze Kaczyńskiego nie leży szeroka konsultacja kluczowych decyzji. Bazuje raczej na wąskim gronie najbliższych współpracowników, by decyzje tam podjęte następnie egzekwować z żelazną konsekwencją. Stawia w ten sposób opinię publiczną i resztę klasy politycznej przed faktami dokonanymi.

Taki model znakomicie się sprawdza w paradygmacie rewolucji. Utrudnia jednak działania wymagające konsultacji, których celem jest przekraczanie podziałów i budowa szerokiego konsensusu.

Ostatni rewolucjonista III RP

Jarosław Kaczyński ostatecznie nie poszedł w ślady swojego intelektualnego mistrza. Pomimo licznych zachęt prof. Stanisława Ehrlicha nie pozostał wierny karierze akademickiej. Gdzieś w połowie lat 70. zaczął o sobie mówić, że wybrał drogę „samotnego rewolucjonisty”. W „wojnie o Trybunał” widać całą siłę, a zarazem słabość, tamtego wyboru. „Samotny rewolucjonista” ma wystarczająco dużo odwagi, by zakwestionować cały porządek prawny III RP. Ma wystarczająco dużo siły i determinacji, by zaskakującymi działaniami zmniejszyć rolę instytucji, którą środowisko prawnicze uznawało dotąd za nienaruszalny fundament. „Samotny rewolucjonista” nie ma jednak wystarczająco dużo siły, by zaproponować nowy ład instytucjonalny, który na kilkadziesiąt lat zmieni Polskę. Jarosław Kaczyński jest w ten sposób ostatnim rewolucjonistą III RP. Wystarczająco przenikliwym, silnym i konsekwentnym, by wygrać historyczną wojnę z Adamem Michnikiem. Chyba jednak zbyt słabym, by zbudować wymarzoną IV RP.

*Autor: Doktor politologii, filozof, działacz społeczny; prezes Klubu Jagiellońskiego, członek redakcji Pressji; pracownik naukowy Uniwersytetu Jagiellońskiego; członek Narodowej Rady Rozwoju przy Prezydencie RP.
jagiellonski24.pl