Po omówieniu kwestii sprawiedliwości, niezawisłości i bezstronności można już wyjaśnić, dlaczego charakter etyki sędziowskiej jest inny niż każdy pozostały. Nie jest on bowiem postrzegany jako zewnętrzny przymus, a jedynie stanowi zbiór wskazówek moralnych dotyczących zachowania i działalności sędziego. Ma on za zadanie uświadomić konsekwencje podjętych decyzji, a także uwrażliwić sumienie podejmujących je. Warto przytoczyć zdanie Leszka Kołakowskiego z eseju Etyka bez kodeksu, który uważa, że kodeks nie może zawrzeć w sobie całej etyki, a tym bardziej jej zastąpić: nie może być kompletny, a także orzekać, które wartości są ważniejsze od poprzednich. Interesująca jest również teza mówiąca o lęku przed odpowiedzialnością za własne czyny jako źródłem tworzenia kodeksu. Z powyższych rozważań wynika jednak, ze sędzia nie może sobie na taką działalność pozwolić. Dlaczego więc rozpoczęto tworzenie kodeksów etycznych? Dzięki tym dokumentom starano się zagwarantować pewne standardy jako przestrzegane przez sędziów. Miało to służyć budowie większego zaufania społeczeństwa do zawodu oraz zapewnić jednostkom dostęp do niezawisłego i bezstronnego sądu. Do najbardziej znanych kodeksów etyki, przywoływanych przez T. Romer i M. Najdę w Etyce dla sędziów należą: Kodeks postępowania sędziów Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, Zasady etyczne sędziów kanadyjskich, Zasady postępowania sędziów z Bangalore, Kodeks etyki sędziów i prokuratorów włoskich oraz m. in. Zbiór zasad etyki zawodowej sędziów polskich z 2000 r.