Mity pełnią swoje szczególne funkcje społeczne. Cztery panujące od wieków religie – buddyzm, judaizm, chrześcijaństwo i islam – są głównymi nośnikami mitów, a przede wszystkim wiary w nadprzyrodzony porządek świata. Pozaludzki charakter „organizacji mitycznej świata” – nadaje szczególną moc Istocie Najwyższej. Istocie, która włada nad wszelkim porządkiem świata natury i świata ludzkiego.  To mity wiary powiadają nam jak powstał świat, to z mitów dowiadujemy się o powstaniu człowieka, i to mity nakazują i zakazują człowiekowi pewnych zachowań. To zasady wiary wykute w Kamiennych Tablicach powiadają nam, co masz czynić żeby zasłużyć na dobro, i jaka kara cię spotka, gdy czynić będziesz zło. Ale i „dobro” i „zło” mieszczą się w mitycznym Boskim porządku świata. Już w II Rozdziale Genesis w Torze – Księdze Praw – czytamy pierwszy wypowiedziany zakaz nadany w Edenie rodzajowi ludzkiemu – a był to Adam – „I przykazał Wiekuisty, Bóg, człowiekowi i rzekł „Z każdego drzewa ogrodu pożywać możesz”; 17.Ale z drzewa poznania dobrego i złego – pożywać zeń nie będziesz; bo gdy spożyjesz z niego – umrzesz!”[9]. Otóż mając na uwadze tę szczególną niedoskonałość człowieczą nadał Najwyższy ludowi Izraela owe Dziesięcioro Przykazań nakazów i zakazów – stanowiąc pierwsze prawo.  Inne świadectwo znajdujemy w Księdze Przysłów, gdzie czytamy „Wszystko, cokolwiek uczynił Jahwe, ma swoje przeznaczenie, nawet i bezbożnika[stworzył] na dzień nieszczęścia”[10].  W szczęściu – „Bóg nagradza”, w nieszczęściu – „Bóg karze za grzechy”. A jak skądinąd wiadomo „Duch Boży krąży kędy chce” – inaczej mówiąc niezbadane są wyroki Boskie. I to jest odpowiedź na słynne pytanie Alberta Einsteina „Czy Pan Bóg gra w kości?” – tak, czego los Hioba jest szczególnym świadectwem.