Trzecie - dotyczy zmienności „doskonałości” w czasie. Wedle Heraklita „wszystko płynie”, a świat ulega stałym zmianom. Każda zmiana dokonuje się w czasie – i to następujące zmiany mogą, ale nie muszą, sprawiać, że świat może się ulepszać. To upływ czasu sprawia, że świat jest, lub może być „bardziej doskonały”. Jeżeli byt może być „bardziej doskonały” to oznacza, że jedyna formuła doskonałości kształtowanej na przestrzeni czasu – w pełni odpowiada stwierdzeniu o tym, że „świat jest doskonały przez swą niedoskonałość″. I tak przymiotnik „doskonały” przybiera formę czasownikową „doskonalenia [się]” – zmian jako procesów dokonujących się w czasie.

2. Mit, lub mity

Jakkolwiek z lat szkolnych pamiętam lekturę mitów greckich, to nie jest tak, że mity są tylko opisem starożytnych podań i przypowieści – jest mit świadectwem zaspokojenia pewnej potrzeby moralnej. Mity są pierwszym wytworem ludzkiej kultury, jako przeciwieństwa chaosu natury zewnętrznej względem człowieka.

W „Obecności mitu” Leszek Kołakowski powiada, że „Mityczna organizacja świata jest w kulturze stale obecna” jako szczególna „afirmacja ładu celowego”, odpowiadająca „potrzebie wiary w trwałość wartości ludzkich”. I dalej czytamy „Taka afirmacja [wartości] ma ten sam rodzaj prawomocności w kulturze co inne akty mitotwórcze […]”. Owa „mityczna organizacja świata” nie poddaje się żadnej naukowej weryfikacji „prawdy” lub „fałszu”[8]. Nie da jej się wywieść rozumowo z logiki aksjomatów, hipotez i twierdzeń. Po prostu jest – poprzez swą trwałość i transcendencję od zarania dziejów po dzień dzisiejszy. Jakby to nie brzmiało paradoksalnie mity wiary „racjonalizują” nam świat zewnętrzny. W przypadkowym nieporządku natury mity dają gwarancje jakiegokolwiek „porządku”, którego szczególnym uprawomocnieniem jest ów nadprzyrodzony charakter Istoty Najwyższej.