Sąd Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej w postanowieniu nr 6-П z 19 marca 2014 r. stwierdził, iż:

1.      Zgodnie z art. 3 federalnej ustawy konstytucyjnej z 21 lipca 1994 r. nr 1-ФКЗ o Konstytucyjnym Sądzie Rosyjskiej Federacji, nie jest on powołany do oceny „politycznej celowości” zawarcia umowy międzynarodowej. Na podstawie art. 86 tej usta­wy bada wyłącznie zgodność z konstytucją „formy, trybu podpisania, zawarcia, przy­jęcia, opublikowania czy w wejścia w życie” aktów organów władzy państwowej i umów międzynarodowych. W szczególności „w kontekście ustanowionego przez konstytucję Federacji Rosyjskiej podziału władzy państwowej na ustawodawczą, wy­konawczą i sądowniczą, w kontekście ustanowionego przez Konstytucję Federacji Rosyjskiej podziału kompetencji między federalnymi organami władzy państwowej, w kontekście rozgraniczenia pełnomocnictw między organami władzy państwowej Fe­deracji Rosyjskiej i organami władzy państwowej podmiotów Rosyjskiej Federacji”. Oceniając w ten sposób zawarcie umowy z Republiką Krymu, stwierdził, iż prezydent Rosji zgodnie z jej konstytucją14 miał prawo to zrobić, bowiem to on „określa podsta­wowe kierunki wewnętrznej i zagranicznej polityki państwa” (art. 80 ust. 3), „jako gło­wa państwa reprezentuje Federację Rosyjską w kraju i w stosunkach międzynarodo­wych” (art. 80 ust. 4), „kieruje polityką zagraniczną Federacji Rosyjskiej” (art. 86 pkt a), a w szczególności „prowadzi rokowania i podpisuje umowy międzynarodowe Federacji Rosyjskiej” (art. 86 pkt b).