Zaproponowane w projekcie rozwiązanie, obligujące inicjatora postępowania do poinformowania, już w skardze konstytucyjnej,  czy od wyroku, decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia, został wniesiony nadzwyczajny środek zaskarżenia, oraz umożliwiające Trybunałowi w takim wypadku zawieszenie postępowania w sprawie, należy ocenić jako zmierzające w dobrym kierunku. Pozostawia ono pewien margines wątpliwości, np. co do tego, jakie byłyby skutki niezastosowania się do wymogu przewidzianego w art. 66 ust. 4 lit. b proj. u. TK, złożenia oświadczenia niezgodnego ze stanem rzeczywistym, czy też wniesienia nadzwyczajnego środka zaskarżenia po wystąpieniu ze skargą konstytucyjną. Przesądzający dla oceny analizowanego przepisu powinien być jednak fakt, iż poszerza on sferę gwarancji realnych możliwości skorzystania ze środków ochrony prawnej, w tym skargi konstytucyjnej. Należy także rozważyć, czy wobec odrębnego unormowania podstaw zawieszenia postępowania w proj. u. TK, w zakresie podjęcia tego postępowania po ustaniu przyczyny zawieszenia, art. 180 k.p.c. będzie stosowany na podstawie ogólnego odesłania z art. 75 proj. u. TK, czy też należy dodać w art. 68 zdanie 2 w brzmieniu: „Artykuł 180 k.p.c. stosuje się”.