Ograniczenia możliwości korzystania z pomocy pełnomocników obowiązują
– co oczywiste – w wypadku sądu występującego z pytaniem prawnym, a także przedstawicieli Sejmu, Marszałka Sejmu lub Senatu, a także grupy posłów lub senatorów. W przypadku reprezentantów szeroko rozumianej legislatywy, w roli przedstawicieli mogą wystąpić, co do zasady, tylko posłowie lub senatorowie. Wyjątek dotyczy jedynie sytuacji, w której podmioty te pełnią funkcję inicjatora postępowania (wnioskodawcy). Zróżnicowanie sytuacji uczestników, jakimi są Sejm, Marszałek Sejmu, Marszałek Senatu czy grupa posłów lub senatorów, zarówno wobec pozostałych uczestników postępowania przed Trybunałem, jak i w zależności od roli, w jakiej występuje dany podmiot (organ), nie znajduje przekonującego uzasadnienia. Także w tych przypadkach zasadne byłoby dopuszczenie możliwości korzystania z pełnomocnika procesowego, np. przez wprowadzenie mechanizmu reprezentacji łącznej, w ramach której udział umocowanego posła lub senatora byłby obowiązkowy, udział pełnomocnika zaś – fakultatywny. Posłowi (senatorowi) reprezentującemu Sejm (odpowiednio Senat), Marszałka Sejmu lub Senatu, względnie grupę posłów lub senatorów powinno przysługiwać, co oczywiste, uprawnienie do ostatecznego przedstawiania treści stanowiska prezentowanego przed Trybunałem oraz prostowania lub odwoływania oświadczeń pełnomocnika. Tym niemniej, zwłaszcza w sprawach skomplikowanych, z wielowątkowym lub szeroko ujętym przedmiotem zaskarżenia, wsparcie eksperckie mogłoby okazać się użyteczne, pozytywnie wpływając także na tok postępowania przed Trybunałem.

11.   Informacja o złożeniu nadzwyczajnego środka zaskarżenia (art. 66 ust. 1 pkt 4 lit. b proj. u. TK) i możliwość zawieszenia postępowania przed TK (art. 68 proj. u. TK)

Przepisy art. 66 ust. 1 pkt 4 lit. b oraz art. 68 proj. u. TK stanowią próbę rozwiązania problemów, jakie pojawiły się w praktyce orzeczniczej Trybunału Konstytucyjnego, z jednej strony – w efekcie nadania np. skardze kasacyjnej znanej procedurze cywilnej i kasacji występującej w procedurze karnej charakteru nadzwyczajnego środka zaskarżenia (zob. art. 398¹ i n. k.p.c. oraz art. 519 i n. k.p.k.; dotyczy to także innych nadzwyczajnych środków zaskarżenia: skargi o wznowienie postępowania, wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji; problem nie powstaje na tle procedury sądowo-administracyjnej, w której skarga kasacyjna ma charakter zwykłego środka odwoławczego; zob. art. 168 i art. 173 p.s.a.), z drugiej zaś – ograniczeniem możliwości występowania z tymi środkami, podobnie jak i ze skargą konstytucyjną – terminami zawitymi. Dysponując prawomocnym orzeczeniem i chcąc zachować terminy do wniesienia ww. środków prawnych, strona postępowania może zatem inicjować kontrolę konstytucyjności prawa, występując ze skargą konstytucyjną, a równocześnie dążyć do obalenia prawomocnego wyroku występując ze skargą kasacyjną, kasacją lub innym nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia (zob. postanowienia TK z: 25 lipca 2006 r. i 14 lutego 2007 r., sygn. akt Ts 143/06; 15 lutego 2007 r., sygn. akt Ts 144/06; 14 stycznia 2009 r., sygn. akt Ts 260/08; 21 grudnia 2010 r., sygn. akt Ts 11/10). Optymalnym rozwiązaniem problemu nie jest z pewnością – i to z różnych powodów – formułowana w piśmiennictwie koncepcja, wedle której skarżący powinien dokonać oceny, czy naruszenie wolności lub praw wykazuje ściślejszy związek z aktem stosowania prawa (orzeczeniem), czy też z treścią zastosowanej w jego sprawie normy prawnej. Jedynie częściowym rozwiązaniem była także wypracowana przez TK praktyka zawieszania postępowania, w wypadku uzyskania informacji o wniesieniu nadzwyczajnego środka zaskarżenia, na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 20 u. TK (zob. postanowienia TK z 12 lutego 2007 r., sygn. akt Ts 4/07; 3 listopada 2008 r., sygn. akt Ts 257/08; 21 grudnia 2010 r., sygn. akt Ts 11/10).